200. قسم خداوند به ربوبيّت خويش، درباره بازپرسى از تمامى كافران و تجزيه‌گران دين:

الَّذِينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِينَ‌ فَوَ رَبِّكَ لَنَسْئَلَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ.

حجر (15) 91 و 92

201. قسم خداوند به تعديل‌كننده و سامان‌دهنده قواى روحى انسان، براى رستگارى اهل تزكيه و زيانكارى انسانهاى پليد:

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها. فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها.

شمس (91) 7- 10

202. قسم خداوند به (گستراننده زمين) براى رستگارى اهل تزكيه و زيانكارى انسانهاى پليد:

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها.

شمس (91) 6 و 9 و 10

203. سوگند خداوند به آفريننده جنس مذكّر و مؤنّث، براى متفاوت بودن تلاشهاى انسان (از جهت سودمندى و زيان):

وَ ما خَلَقَ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثى‌ إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى. [1]

ليل (92) 3 و 4

204. قسم خداوند به ذات خود، براى تهديد و مورد مؤاخذه قرار دادن مشركان:

وَ يَجْعَلُونَ لِما لا يَعْلَمُونَ نَصِيباً مِمَّا رَزَقْناهُمْ تَاللَّهِ لَتُسْئَلُنَّ عَمَّا كُنْتُمْ تَفْتَرُونَ.

نحل (16) 56

205. قسم خداوند به بناكننده آسمان:

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها.

شمس (91) 5

24. خورشيد

206. قسم خداوند به خورشيد و گسترده شدن نور آن، براى رستگارى انسانهاى تزكيه‌كننده نفس:

وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها.

شمس (91) 1 و 9

207. قسم خداوند به خورشيد و گسترده شدن نور آن، براى تأكيد بر زيانكارى و تباهى گناهكاران:

وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها.

شمس (91) 1 و 10

208. سوگند خداوند به گسترش نور خورشيد، براى بيان وانگذاشتن پيامبر صلى الله عليه و آله به حال خود:

وَ الضُّحى‌ ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَلى‌.

ضحى (93) 1 و 3

209. سوگند خداوند به گسترش نور خورشيد، جهت تأكيد بر خشم نكردن بر پيامبر صلى الله عليه و آله:

وَ الضُّحى‌ ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَلى‌.

ضحى (93) 1 و 3

210. سوگند خداوند به گسترش نور خورشيد، براى برترى جهان آخرت بر دنيا:

وَ الضُّحى‌ وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولى‌.

ضحى (93) 1 و 4

211. سوگند خداوند به گسترش نور خورشيد، درباره اعطا به پيامبر صلى الله عليه و آله در آخرت به ميزان رضايت آن حضرت:

وَ الضُّحى‌ وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى‌.

ضحى (93) 1 و 5

25. دريا

212. قسم خداوند به درياى برافروخته از آتش، درباره قطعى بودن عذاب پروردگار:

وَ الْبَحْرِ الْمَسْجُورِ إِنَّ عَذابَ رَبِّكَ لَواقِعٌ.

طور (52) 6 و 7

[1] . كلمه «ما» در «ما خلق» مى‌تواند موصول و به معانى «من» باشد. در اين صورت مراد از آن، ذات بارى‌تعالى‌ خواهد بود