ابوالاعور سُلمى، عمرو بن سفيان، هم پيمان ابوسفيان و از كارگزاران
معاويه است. [1] برخى مفسّران مقصود از «ولا تطع
الكافرين» در آيه 1 و 48 احزاب (33) را ابوالاعور و تنى چند از مشركان مكّه، [2] و آيه 10 احزاب (33) را درباره گروهى
از فرماندهان مشرك در جنگ خندق، از جمله وى دانستهاند.
[3]
ابوايّوب انصارى
ابوايّوب انصارى، خالد بن زيد از قبيله خزرج و ميزبان پيامبر (ص) در
هجرت به مدينه است. [4]
برخى مفسّران، نزول آيه 5 انفال (8) را درباره ناخشنودى وى و شمارى از انصار در
رويارويى با قريش در جنگ بدر، [5] و آيات 12 و 16 نور (24) را در تأييد سخنان وى دانستهاند كه با
شنيدن ماجراى افك آن را تهمتى بزرگ شمرد. [6] آيه 61 نور (24) را نيز در خصوص نگرانى او از خوردن طعام در منزل
صحابهاى كه در مأموريّت جنگى بوده دانستهاند.
[7]
ابوالبَخْتَرىّ
ابوالبخترى، عاص بن هشام از سران مشرك قريش است. [8] برخى مفسّران، وى را دخيل در شأن نزول
آيات 90 تا 93 حجر (15) دانسته و از «مقتسمين» برشمردهاند.
[9] گفته شده: آيات 90- 95 درباره وى و ديگر سران شرك، [10] آيه 66 حج (22) در ناسپاسى و انكار
نشانههاى قدرت و وحدانيّت خداوند از سوى ايشان،
[11] آيات 4 تا 10 سوره ص (38) درباره سخنان كفرآميز وى و انكار نبوّت
پيامبر (ص) نازل شده است. [12]
[1] تاريخ طبرى، ج 2، ص 693؛ اسدالغابه، ج 4، ص 220؛ الاصابه، ج
4، ص 530.
[2] مجمعالبيان، ج 7- 8، ص 525 و 526؛ تفسير قرطبى، ج 14، ص 130.