ظن چيزى [حالتى] است كه از امارهاى حاصل مىشود كه اگر قوى شود منجرّ به يقين
مىشود و اگر ضعيف شود از حدّ «وهم» تجاوز نمىكند.[1] [حدّ فاصل بين يقين و وهم، ظن است]. طرف راجح از دو طرف اعتقاد غير جازم.[2] در اين مدخل از مشتقّات «حسب»، «زعم»،
«ظن» و سياق برخى آيات استفاده شده است.