2

. بهشتيان، بهره‌مند از درخت طوبى در بهشت:

الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ طُوبى‌ لَهُمْ‌ ... [1]

رعد (13) 29

طوبى‌ در بهشت‌

3. درخت طوبى، در بهشت:

الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ طُوبى‌ لَهُمْ‌ ... [2]

رعد (13) 29

طور سينا

طور، در لغت به كوه گفته مى‌شود؛ [3] امّا وقتى با «الف» و «لام» معرفه ذكر مى‌شود، مقصود كوه خاصّى است. [4] «طور سينا» اسم كوهى است كه حضرت‌ موسى عليه السلام با خدا در آن مناجات مى‌كرد. [5]

آتش طور سينا

--) آتش، آتش كوه طور

انهدام طور سينا

1. متلاشى شدن طور سينا، بر اثر تجلّى خداوند بر آن:

... فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا ....

اعراف (7) 143

2. بيهوشى موسى عليه السلام با غرش و نهيب بر آمده از انهدام كوه طور:

... فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَ خَرَّ مُوسى‌ صَعِقاً ....

اعراف (7) 143

برافراشتن طور سينا

3. قرار گرفتن طور سينا بر بالاى سر بنى‌اسرائيل، رخدادى شايسته يادآورى:

وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَكُمْ وَ رَفَعْنا فَوْقَكُمُ الطُّورَ ... [6]

بقره (2) 63

وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَكُمْ وَ رَفَعْنا فَوْقَكُمُ الطُّورَ ....

بقره (2) 93

وَ إِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَ ظَنُّوا أَنَّهُ واقِعٌ بِهِمْ خُذُوا ما آتَيْناكُمْ بِقُوَّةٍ وَ اذْكُرُوا ما فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ.

اعراف (7) 171

4. برافراشتن طور سينا بر بالاى سر بنى‌اسرائيل، تهديد خداوند به منظور اخذ پيمان از آنان:

وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَكُمْ وَ رَفَعْنا فَوْقَكُمُ الطُّورَ خُذُوا ما آتَيْناكُمْ بِقُوَّةٍ وَ اذْكُرُوا ما فِيهِ‌ ....

بقره (2) 63

وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَكُمْ وَ رَفَعْنا فَوْقَكُمُ الطُّورَ ... [7]

بقره (2) 93

[1] . از رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره طوبى‌ سؤال شد، حضرت فرمود: درختى است در بهشت كه اصل و ريشه آن در خانه من است و شاخه‌هاى آن در خانه اهل بهشت. (تفسير نورالثقلين، ج 2، ص 506، ح 137؛ مجمع‌البيان، ج 5-/ 6، ص 448)

[2] . بر اساس روايتى از رسول‌اكرم صلى الله عليه و آله «طوبى‌» به درخت تنومندى در بهشت تفسير شده است. (تفسير قمى، ج 1، ص 365؛ مجمع‌البيان، ج 5-/ 6، ص 447)

[3] . همان، ج 9-/ 10، ص 246

[4] . همان، ص 246

[5] . همان، ج 1-/ 2، ص 261

[6] . ظرف «إذ» متعلّق به فعل «اذكروا» است كه در تقديرمى‌باشد. (همان، ص 162)

[7] . سياق آيه از آنجا كه ابتدا ذكر اخذ ميثاق نموده و سپس امر به گرفتن آنچه به آنها داده شده كرده است و در بين اين دو [فراز] برافراشتن كوه طور بر بالاى سرشان را آورده و نسبت به علّت اين كار سكوت كرده است مى‌فهماند كه حكمت آن ترساندن ايشان به وسيله عظمت قدرت خداوند است بدون اجبار و اكراه‌شان به عمل. (الميزان، ج 1، ص 198)