شوهر و اجرت‌

52. لزوم پرداخت اجرت به همسر مطلّقه از سوى شوهر، در صورت شير دادن او به كودكان شوهر:

أَسْكِنُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ سَكَنْتُمْ مِنْ وُجْدِكُمْ وَ لا تُضآرُّوهُنَّ لِتُضَيِّقُوا عَلَيْهِنَ‌ ... فَإِنْ أَرْضَعْنَ لَكُمْ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَ‌ ....

طلاق (65) 6

53. لزوم پرداخت اجرت از سوى شوهر به همسر خود، در ازدواج موقت:

... فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِيضَةً ....

نساء (4) 24

نيز--) ازدواج، ازدواج موقّت‌

شوهر و ايلاء

54. وجوب آميزش يا طلاق بر شوهر ايلاكننده، پس از گذشت چهار ماه:

لِلَّذِينَ يُؤْلُونَ مِنْ نِسائِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فاؤُ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ.

بقره (2) 226

55. جواز سوگند شوهر به ترك آميزش با همسر خويش تا چهار ماه:

لِلَّذِينَ يُؤْلُونَ مِنْ نِسائِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فاؤُ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ. [1]

بقره (2) 226

56. جواز شكستن سوگند در ايلا از سوى شوهر، قبل از گذشتن چهار ماه:

لِلَّذِينَ يُؤْلُونَ مِنْ نِسائِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فاؤُ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ.

بقره (2) 226

نيز--) ايلاء

شوهر و طلاق‌

--) طلاق‌

شوهر و ظهار

57. ظهار همسر از ناحيه شوهر، امرى رايج در جاهليّت:

... وَ ما جَعَلَ أَزْواجَكُمُ اللَّائِي تُظاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهاتِكُمْ‌ ....

احزاب (33) 4

58. پشيمانى شوهران از ظهار كردن زن، موجب كفّاره، قبل از آميزش با زن ظهار شده:

وَ الَّذِينَ يُظاهِرُونَ مِنْ نِسائِهِمْ ثُمَّ يَعُودُونَ لِما قالُوا فَتَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَتَمَاسَّا ذلِكُمْ تُوعَظُونَ بِهِ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ.

مجادله (58) 3

نيز--) ظهار

شوهر و مهريّه‌

59. مهريّه، هديه‌اى از سوى شوهران به همسران خويش:

وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً ....

نساء (4) 4

نيز--) مهريه‌

شوهر و نشوز همسر

60. تنبيه همسر ناشزه به دست شوهر، مشروط به ناكارآمدى روشهاى ديگر (ترك همخوابگى و موعظه):

... وَ اللَّاتِي تَخافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَ اهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضاجِعِ وَ اضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ‌

[1] . «ايلاء» مصدر «يؤلون» به معناى سوگند است و منظور، سوگند شوهر بر ترك آميزش با همسر خويش براى زيان رساندن به او به مدّت بيش از چهار ماه است. (مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 569-/ 571)