وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَ فَرَأَيْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرادَنِيَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ كاشِفاتُ ضُرِّهِ‌ ....

زمر (39) 38

89. يهوديان، در انديشه اضرار به پيامبر صلى الله عليه و آله، در صورت اعراض آن حضرت، از داورى بين آنان:

يا أَيُّهَا الرَّسُولُ لا يَحْزُنْكَ‌ ... الَّذِينَ هادُوا ...

... فَإِنْ جاؤُكَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ إِنْ تُعْرِضْ عَنْهُمْ فَلَنْ يَضُرُّوكَ شَيْئاً ....

مائده (5) 41 و 42

90. ناتوانى يهوديان، از ضرر رسانى به محمد صلى الله عليه و آله:

سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ أَكَّالُونَ لِلسُّحْتِ فَإِنْ جاؤُكَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ إِنْ تُعْرِضْ عَنْهُمْ فَلَنْ يَضُرُّوكَ شَيْئاً وَ إِنْ حَكَمْتَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ.

مائده (5) 42

نيز--) محمد صلى الله عليه و آله، ضرر به محمد صلى الله عليه و آله‌

ضرر به مسلمانان‌

91. پيشگويى قرآن در عجز اهل‌كتاب، از اضرار به مسلمانان، جز اندك ضررى:

... وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتابِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ‌ ...

لَنْ يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذىً وَ إِنْ يُقاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الْأَدْبارَ ....

آل‌عمران (3) 110 و 111

92. گروندگان از اهل‌كتاب (عبدالله بن سلام و يارانش) به اسلام، مورد سرزنش و آزار سران يهود:

... وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتابِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ‌ ... لَنْ يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذىً‌ ... [1]

آل‌عمران (3) 110 و 111

93. استفاده جبهه كفر از تمامى روشهاى عملى و تبليغى، براى ضرر رساندن به مسلمانان، در صورت دست يافتن بر ايشان:

إِنْ يَثْقَفُوكُمْ يَكُونُوا لَكُمْ أَعْداءً وَ يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ وَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ ... [2]

ممتحنه (60) 2

94. ساخت مسجد (ضرار)، با هدف ضرر زدن به مسلمانان و مؤمنان صدر اسلام، با توطئه منافقان:

وَ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مَسْجِداً ضِراراً وَ كُفْراً وَ تَفْرِيقاً بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ إِرْصاداً لِمَنْ حارَبَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ مِنْ قَبْلُ وَ لَيَحْلِفُنَّ إِنْ أَرَدْنا إِلَّا الْحُسْنى‌ وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ.

توبه (9) 107

ضرر به مطلّقه‌

95. رجوع شوهر به زن مطلّقه به قصد آزار و اضرار، تعدّى به حدود الهى و ظلم بر خويشتن:

وَ إِذا طَلَّقْتُمُ النِّساءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِكُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَ لا تُمْسِكُوهُنَّ ضِراراً لِتَعْتَدُوا وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ‌ ....

بقره (2) 231

[1] . در شأن نزول آيه شريفه آمده است: «عبدالله بن سلام» و يارانش پس از ايمان‌شان به پيامبر صلى الله عليه و آله مورد سرزنش و آزار رؤساى يهود قرار گرفتند، زيرا «إلّا أذىً» استثناء متّصل است و معنايش چنين مى‌شود كه نمى‌توانند ضرر برسانند، مگر ضرر كم. (مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 813؛ المحرر الوجيز، ج 1، ص 490)

[2] . بسط يد و لسان، يعنى دست‌درازى و زبان‌درازى مشركان مكّه در صورت پيروزى بر مسلمانان. با دست و زبان از هر اذيّت و ضررى كوتاهى نمى‌كنند و دشمنى خود را ابراز مى‌كنند. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 406)