صداى يونس عليه السلام‌

105. دعاى يونس عليه السلام در شكم ماهى، با صداى بلند و رسا:

وَ ذَا النُّونِ‌ ... فَنادى‌ فِي الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ.

انبياء (21) 87

عفّت در صدا

106. لزوم رعايت عفّت در صدا از جانب زنان، براى در امان ماندن از هرگونه طمع‌انگيزى نامحرمان:

يا نِساءَ النَّبِيِ‌ ... فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلًا مَعْرُوفاً.

احزاب (33) 32

نيز--) ادب در صدا و صداى نازك‌

مزاحمت با صدا

107. خواندن نماز با صداى بلند و ايجاد مزاحمت براى ديگران در نماز، امرى ناروا:

... وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها وَ ابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلًا. [1]

اسراء (17) 110

108. تلاش مشركان براى مقابله با قرآن از طريق جنجال‌آفرينى وايجاد سر و صدا، هنگام قرائت آيات آن به وسيله پيامبر صلى الله عليه و آله و مؤمنان:

وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فِيهِ‌ ... [2]

فصّلت (41) 26

نيز--) اسرافيل، رعد و برق، سخن، غنا، صاعقه، صيحه، نفخ صور

صداق‌

--) مهريّه‌

صدق‌

--) راستگويى‌

صدقه‌

صدقه چيزى است كه انسان به قصد قربت از مال خود خارج سازد. [3] برخى گفته‌اند: صدقه، مطلق انفاق در راه خداست؛ اعمّ از اينكه واجب باشد يا مستحبّ. [4] گفتنى است كه مقصود از صدقه، در برخى آيات، زكات واجب اموال است كه در مدخل زكات به آنها پرداخته شده و نيز آيات مربوط به انفاق در مدخل انفاق آمده است. در اين مدخل مقصود از صدقه معناى اوّل آن است و از واژه‌هاى‌ «صدّق»، «تصدّق»، «صدقه» و «صدقات» استفاده شده است.

اهمّ عناوين: آثار صدقه، ترك صدقه، حبط صدقه، صدقه براى نجوا با محمّد صلى الله عليه و آله، صدقه‌دهنده.

[1] . يك احتمال در آيه اين است كه مقصود از «لاتجهر» اين باشد كه صدا در قرائت نماز آن‌چنان بلند نباشد كه اگر كسى در نزديك نمازگزار باشد صداى او مزاحمت ايجاد كرده، حواس او را پرت كند، قريب به همين معنا از امام صادق عليه السلام نقل شده است: مقصود از «جهر» صداى بلند و مقصود از «اخفات» آهسته بودن است به‌گونه‌اى كه گوشهاى خودت هم نشنود. (مجمع‌البيان، ج 5-/ 6، ص 689)

[2] . برخى گفته‌اند: مقصود از «ألغوا فيه» فرياد كشيدن است. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 16)

[3] . مفردات، ص 480، «صدق»

[4] . الميزان، ج 2، ص 397