11. خداوند، منشأ بى‌نيازى و اعطاى سرمايه، از معارف صحف ابراهيم:

أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِما فِي صُحُفِ مُوسى‌ وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفَّى‌ وَ أَنَّ إِلى‌ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‌ وَ أَنَّهُ هُوَ أَغْنى‌ وَ أَقْنى‌.

نجم (53) 36 و 37 و 42 و 48

12. منشأ بودن خداوند براى همه امور، از جمله خنده و گريه افراد، از تعاليم صحف ابراهيم:

أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِما فِي صُحُفِ مُوسى‌ وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفَّى‌ وَ أَنَّ إِلى‌ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‌ وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكى‌.

نجم (53) 36 و 37 و 42 و 43

4. جاودانگى آخرت‌

13. جاودانگى آخرت از تعاليم صحف ابراهيم:

وَ الْآخِرَةُ خَيْرٌ وَ أَبْقى‌ إِنَّ هذا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولى‌ صُحُفِ إِبْراهِيمَ‌ ....

اعلى (87) 17-/ 19

5. ذكر خدا

14. ياد خدا و نماز گزاردن، از عوامل رستگارى و بيان شده در صحف ابراهيم:

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى‌ وَ ذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى‌ إِنَّ هذا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولى‌ صُحُفِ إِبْراهِيمَ‌ ....

اعلى (87) 14 و 15 و 18 و 19

6. راه رستگارى‌

15. دستيابى به رستگارى با تهذيب نفس و انجام دادن عمل صالح، از تعاليم صحف ابراهيم عليه السلام:

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى‌ إِنَّ هذا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولى‌ صُحُفِ إِبْراهِيمَ‌ ... [1]

اعلى (87) 14 و 18 و 19

7. ربوبيّت خدا

16. ربوبيّت پروردگار بر ستاره شعرى‌، از مطالب صحف ابراهيم:

أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِما فِي صُحُفِ مُوسى‌ وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفَّى‌ وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرى‌. [2]

نجم (53) 36 و 37 و 49

8. رستگارى موحّدان‌

17. رستگارى موحّدان، از تعاليم صحف ابراهيم:

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى‌ إِنَّ هذا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولى‌ صُحُفِ إِبْراهِيمَ‌ ... [3]

اعلى (87) 14 و 18 و 19

9. زكات‌

18. پرداخت زكات مال، از عوامل رستگارى و از تعاليم صحف ابراهيم:

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى‌ إِنَّ هذا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولى‌ صُحُفِ إِبْراهِيمَ‌ ... [4]

اعلى (87) 14 و 18 و 19

19. پرداخت زكات فطره، از عوامل رستگارى و از تعاليم صحف ابراهيم:

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى‌ إِنَّ هذا لَفِي الصُّحُفِ‌

[1] . يك احتمال در آيه اين است كه مقصود از «تزكّى‌» تزكيه‌نفس و خودسازى با انجام دادن اعمال صالح باشد. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 721؛ الكشّاف، ج 4، ص 740)

[2] . نقل شده كه خزاعه، ستاره شعرى‌ را پرستش مى‌كرده واين آيه پاسخ به آنان است كه خداوند، خالق و مالك شعرى‌ است؛ بنابراين چيز مملوك و مربوب شايسته نيست كه معبود باشد. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 276)

[3] . برخى «من تزكّى‌» را به پاك شدن از شرك و روى‌آورى‌به توحيد تفسير كرده‌اند. (همان، ص 721؛ الكشّاف، ج 4، ص 740) گفتنى است كه مشاراليه «هذا» آيه 14 تا 17 است. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 722)

[4] . يك احتمال در «من تزكّى‌» اين است كه مقصود، پرداخت زكات مال باشد. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 721؛ الكشّاف، ج 4، ص 740)