سميع، به معناى سامع و مبالغه در آن است؛ به اين معنا كه خداوند
شنونده و درككننده اصوات آفريدهها و اسرار و نجوا است و در پيشگاه او سخن آشكار،
خفى و نطق و سكوت مساوى است[1] و 47 بار در قرآن به تنهايى و يا با ديگر اوصاف الهى آمده است.
گرچه اكثر موارد استعمال آن با صفت عليم مىباشد.
... إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ
الْعَلِيمُ.
بقره (2) 127
نيز
--)
بقره (2) 137 و 181 و 224 و 227 و 244 و 256؛ آلعمران (3) 34 و 35 و
38 و 121؛ نساء (4) 58 و 134 و 148؛ مائده (5) 76؛ انعام (6) 13 و 115؛ اعراف (7)
200؛ انفال (8) 17 و 42 و 53 و 61؛ توبه (9) 98 و 103؛ يونس (10) 65؛ هود (11) 24؛
يوسف (12) 34؛ ابراهيم (14) 39؛ اسراء (17) 1؛ انبياء (21) 4؛ حج (22) 61 و 75؛
نور (24) 31 و 60؛ شعراء (26) 220؛ عنكبوت (29) 5 و 60؛ لقمان (31) 28؛ سبأ (34)
50؛ غافر (40) 20 و 56؛ فصلت (41) 36؛ شورى (42) 11؛ دخان (44) 6؛ حجرات (49) 1؛
مجادله (58) 1؛ انسان (76) 2
سميّه بنت خباط
سميّه، دختر خباط [خياط]
اوّل شهيد در اسلام، همسر ياسر و مادر عمّار و صحابى جليلالقدر است كه بر اثر
نيزه ابوجهل به شهادت رسيد.[2] به نقلى آيه 106 نحل (16) درباره وى و برخى ديگر از مسلمانان
بىپناه نازل گرديد كه به رغم مجبور ساختن مشركان براى رويگردانىشان از اسلام، در
برابر آنان مقاومت