167. تكلّم و قدرت بيان، از نعمتهاى الهى براى انسان:
الرَّحْمنُ عَلَّمَهُ الْبَيانَ.
الرّحمن (55) 1 و 4
نيز--) همين مدخل، ابزار سخن
سخنچينى
سخنچينى، عمل و كيفيّت سخنچين، نمّامى و خبركشى است. سخنچين،
كسى است كه سخن كسى را به ديگرى گويد و موجب اختلاف آنان گردد، كسى كه راز شخصى را
افشا كند، نمّام، خبركش.[2] در اين مدخل از واژههاى
«نميم»، «همزه»
و «حمّالةالحطب» استفاده شده است.
اجتناب از سخنچينى
1. لزوم اجتناب از سخنچينى:
وَ لا تُطِعْ كُلَ ... هَمَّازٍ مَشَّاءٍ بِنَمِيمٍ.
[1] . «ترقب» به معناى تحفّظ است (لسانالعرب، ج 1، ص 425، «رقب) و
معناى آيه شريفه اين است كه «من نگران آن بودم كه بگويى سخن مرا حفظ نكردى و به آن
عمل ننمودى». (مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 44)
[3] . از ابنعبّاس نقل شده است كه مراد از «همزة» سخنچينان است.
(روضالجنان، ج 20، ص 396؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 624)
[4] . طبق قولى، مقصود از «حلاف مهين»، «وليدبنمغيره» و طبق قولى
ديگر، مقصود «اخنسبنشريق» و برخى هم گفتهاند: «اسودبنعبديغوث» است.
(مجمعالبيان، ج 9-/ 10، ص 501؛ الكشاف، ج 4، ص 587)