النَّجْمُ الثَّاقِبُ‌ إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْها حافِظٌ.

طارق (86) 1-/ 4

15. سوگند خداوند به ستاره زحل، بر اثبات قطعى بودن حوادث آستانه قيامت:

فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ. [1]

تكوير (81) 15

شناخت زحل‌

16. زحل، ستاره‌اى مهم و قابل شناخت:

وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ‌ وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ.

طارق (86) 1 و 2

17. عدم امكان شناخت و كسب اطّلاع از ويژگيهاى زحل براى همگان:

وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ.

طارق (86) 2

طلوع زحل‌

18. طلوع زحل، در شب:

فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأى‌ كَوْكَباً قالَ هذا رَبِّي فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلِينَ. [2]

انعام (6) 76

وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ‌ وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ‌ النَّجْمُ الثَّاقِبُ. [3]

طارق (86) 1-/ 3

19. طلوع زحل در آسمان هفتم و رسيدن نور آن به آسمان دنيا:

النَّجْمُ الثَّاقِبُ. [4]

طارق (86) 3

عظمت زحل‌

20. ستاره زحل، از آفريده‌هاى با عظمت، نزد پروردگار:

فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ. [5]

تكوير (81) 15

وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ‌ وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ‌ النَّجْمُ الثَّاقِبُ.

طارق (86) 1-/ 3

غروب زحل‌

21. غروب كردن ستاره زحل، حجّت ابراهيم عليه السلام بر بطلان ربوبيّت آن:

فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأى‌ كَوْكَباً قالَ هذا رَبِّي فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلِينَ.

انعام (6) 76

22. غروب ستاره زحل، همانند آهوان دونده و ناپديدشونده، در مخفيگاه خود:

الْجَوارِ الْكُنَّسِ.

تكوير (81) 16

محمّد صلى الله عليه و آله و زحل‌

23. نياز پيامبر صلى الله عليه و آله به تعاليم الهى، براى شناخت حقيقت زحل:

وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ.

طارق (86) 2

نامهاى زحل‌

24. طارق، نامى براى ستاره زحل:

وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ‌ وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ.

طارق (86) 1 و 2

[1] . «فلا اقسم» تأكيد بر مطالب ذكر شده در آيات پيشين است. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 178)

[2] . بنا بر قولى، مقصود از «كوكباً» سيّاره زحل است. (همان، ج 3-/ 4، ص 500)

[3] . در احتمالى مقصود از «النّجم الثّاقب» ستاره «زحل» است. (مجمع‌البيان، ج 9-/ 10، ص 714)

[4] . در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده است كه محل طلوع زحل در آسمان هفتم است و آن با نورش، آسمانها را مى‌شكافد تا به آسمان دنيا برسد. از اين جهت، خداوند آن را نجم ثاقب [ستاره شكافنده‌] ناميده است. (البرهان، ج 5، ص 631، ح 1)

[5] . سوگند خداوند، حاكى از عظمت چيزى است كه به آن سوگند ياد شده است‌