وَ هُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى أُولئِكَ يُنادَوْنَ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ.

فصّلت (41) 44

نقش زبان عربى‌

--) همين مدخل، نزول قرآن و زبان عربى‌

زبور

زبور، كتاب مخصوص نازل شده بر حضرت داود عليه السلام.

اعطاى زبور

1. زبور كتابى از جانب خداوند براى حضرت داود عليه السلام:

... وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً.

نساء (4) 163

وَ رَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لَقَدْ فَضَّلْنا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلى‌ بَعْضٍ وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً.

اسراء (17) 55

اهمّيّت زبور

2. زبور، كتابى ارزشمند و داراى اهمّيّتى خاصّ:

... وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً. [1]

نساء (4) 163

وَ رَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لَقَدْ فَضَّلْنا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلى‌ بَعْضٍ وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً.

اسراء (17) 55

تاريخ زبور

3. زبور، كتاب آسمانى نازل شده بعد از تورات:

وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ ... [2]

انبياء (21) 105

پيشگويى زبور

4. پيشگويى پيروزى و حاكميّت انسانهاى صالح در سطح زمين در كتاب زبور:

وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ.

انبياء (21) 105

نزول زبور

5. نزول زبور بر داود عليه السلام در بيستم ماه رمضان:

... وَ لَقَدْ فَضَّلْنا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلى‌ بَعْضٍ وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً. [3]

اسراء (17) 55

زبيربن‌عوام‌

زبير بن عوام اسدى، پسر عمّه رسول خدا صلى الله عليه و آله، از نخستين گروندگان به اسلام و از مهاجران حبشه است‌ [4] كه پس از بيعت با اميرمؤمنان على عليه السلام آن را نقض كرد و از سران و آتش‌افروزان جنگ جمل شد. [5] برخى مفسّران نزول آيه 65 نساء (4) را در شأن‌

[1] . از اين كه خداوند اين كتاب را به خود نسبت مى‌دهد، اهميّت خاص آن فهميده مى‌شود

[2] . بنا بر اينكه مقصود از «الذّكر» تورات باشد چنانكه اين‌نام در قرآن بر تورات اطلاق شده است. (انبياء، آيه 48)

[3] . پيامبر صلى الله عليه و آله فرمودند: «... امّا بيست، مقصود بيستم ماه رمضان است كه در آن زبور بر داود نازل شده و اين سخن خدا در قرآن است كه مى‌فرمايد: «وآتينا داود زبوراً ...». (بحارالانوار، ج 9، ص 341، ح 20)

[4] . النّسب، ص 205؛ الطّبقات، ج 3، ص 100-/ 103؛ اسدالغابه، ج 2، ص 196-/ 199

[5] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 178-/ 180؛ تاريخ طبرى، ج 2، ص 451