پذيرش رهبانيّت‌

13. رهبانيّتِ ابداعى پيروان عيسى عليه السلام، در صورت هدف قرار دادن رضاى الهى، مورد موافقت خداوند:

ثُمَّ قَفَّيْنا ... وَ رَهْبانِيَّةً ابْتَدَعُوها ما كَتَبْناها عَلَيْهِمْ إِلَّا ابْتِغاءَ رِضْوانِ اللَّهِ‌ ... [1]

حديد (57) 27

پيدايش رهبانيّت‌

14. پيدايش و ظهور رهبانيّت در ميان مسيحيان، بدون سابقه در اديان پيشين:

ثُمَّ قَفَّيْنا عَلى‌ آثارِهِمْ‌ ... بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ‌ ... وَ جَعَلْنا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ‌ ...

وَ رَهْبانِيَّةً ابْتَدَعُوها ....

حديد (57) 27

تاريخ رهبانيّت‌

--) همين مدخل، پيدايش رهبانيّت‌

راهبان‌

اطاعت از راهبان‌

15. اطاعت مطلق از راهبان، در احكام جعل شده به دست خودشان، به منزله شرك در ربوبيّت:

اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ‌ ... [2]

توبه (9) 31

[1] . بنا بر اينكه جمله «إلّا ابتغاء»، استثناى منقطع باشد، «ابتغاء رضوان اللّه» مفعول‌به براى فعل «كتبناها» است زيرا در استثناى منقطع عامل مستثنى‌منه آن را شامل مى‌شود، در نتيجه معناى آيه اين است كه رهبانيّت را با هدف رضايت خدا نوشتيم. (تفسير التحريروالتنوير، ج 13، جزء 27، ص 424)

[2] . از امام صادق عليه السلام درباره اين آيه روايت شده است: به خدا سوگند! آنان براى احبار و رهبان نه نماز خواندند و نه روزه گرفتند، ولى علما و رهبانان، حرام را حلال و حلال را حرام كردند و آنان پيروى نمودند. (المحاسن، برقى، ج 1، ص 246، ح 245)