رافع بن ابىرافع از يهود بنىقينقاع و از معترضان به تغيير قبله.[1] بنا به نقل مفسّران، آيات 59 و 60
مائده (5) درباره وى و شمارى ديگر از يهود نازل شد كه پس از مذاكره با پيامبر صلى
الله عليه و آله در خصوص دين اسلام و اقرار آن حضرت صلى الله عليه و آله به
حقانيّت عيسى عليه السلام برآشفتند و اسلام را بدترين دين دانستند.[2] نيز ذيل آيات 44 و 45 نساء (4) از
آنان ياد شده كه گمراهى اهل ايمان را در سر مىپرورانيد. خداوند با نزول آيات
مزبور مسلمانان را از دوستى با آنان برحذر داشت.[3]
رافع بن خديج
رافع بن خديج بن رافع از انصار، قبيله اوس و از مجاهدان غزوه احُد.[4] مفسّران در ذيل آيه 128 نساء (4)
مقصود از «بعلها» را وى دانستهاند كه همسرش (امّ عميس)[5] از ترس نشوز و اعراض از او راه سازش در پيش گرفت.[6]
رافع بن حارثه
رافع بن حارثه از يهود بنىقينقاع.[7] بنا به نقل برخى مفسّران، تنى چند از يهود از جمله رافع بن حارثه
پس از اقرار گرفتن از پيامبر صلى الله عليه و آله مبنى بر آسمانى بودن تورات، خود
را بر حق دانسته، گفتند: ما به تو ايمان نمىآوريم. خداوند در پاسخ آنها آيه 68
مائده (5) را نازل و به دليل عمل نكردن به تعاليم كتابشان گفته آنان را باطل شمرد
و صحّت آيين آنان را به قبول تمام كتب آسمانى منوط كرد.[8]
[1] . السّيرة النبويّه، ابنهشام، ج 2، ص 515 و 550
[2] . جامعالبيان، ج 4، جزء 6، ص 394؛ روضالجنان، ج 7، ص 43-/ 44