دين در لغت به معناى جزا، اطاعت و انقياد[1] آمده است. اطاعت و پيروى را بدين جهت دين ناميدهاند كه اطاعت
براى جزا و پاداش است.[2] نيز دين را به چيزى كه معبود به واسطه آن اطاعت مىشود، معنا
كردهاند.[3] در شرع، دين عبارت است از چيزى كه
وضع آن الهى باشد و صاحبان خرد را به اختيار خود به سوى رستگارى در اين دنيا و حسن
عاقبت در آخرت هدايت كند و شامل عقايد و اعمال مىشود.[4] در اين مدخل از واژههاى
«دين»، «سبيلاللّه»
و «صراط مستقيم» و سياق بعضى از آيات
استفاده شده است.
اهمّ عناوين: احكام دين، اختلاف در دين، اقامه دين، اكراه بر دين،
انتخاب دين، تبليغ دين، دينستيزى و وحدت دين.