ما ظَهَرَ مِنْها ...
وَ لا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَ
... [1]
نور (24) 31
دشمنى
دشمنى، مقابل دوستى و محبّت، به معناى كراهت، نفرت، عداوت و خصومت
آمده است.[2] در اين مدخل از واژههاى «خصم» و مشتقّات آن و «عدوّ» و مشتقّات آن و «ما يودّ»،
«شنئان»، «يحادّون»،
«عنيد» و «شقاق» استفاده شده است.
اهمّ عناوين: آثار دشمنى، دشمنشناسى، دشمنان خدا، دشمنان مؤمنان،
دشمنى با انبيا، دشمنى با خدا، دشمنى در قيامت، دشمنى شيطان، دشمنى مشركان، رفع
دشمنى، عوامل دشمنى.
آثار دشمنى
1. اذيّت
1. دشمنى كافران با مؤمنان، موجب آزار و اذيّت رساندن به آنان در
صورت سلطه:
[1] . فضيل بن يسار گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم: آيا
زِراعَيْن از [آرنج تا مچ دستهاى او] جزء زينتى است كه خداوند فرموده است: «و
لايبدين زينتهن إلّالبعولتهنّ» فرمود: آرى و نيز آنچه زير پوشش مقنعه و زير
دستبند قرار دارد از همان زينت است. (الكافى، ج 5، ص 520، ح 1؛ البرهان، ج 4، ص
59، ح 3)