دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَ لكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعالَمِينَ.
بقره (2) 251
80. تعليم برخى علوم درخواستى داود عليه السلام به وى، از سوى خداوند:
فَهَزَمُوهُمْ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ قَتَلَ داوُدُ جالُوتَ وَ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ وَ الْحِكْمَةَ وَ عَلَّمَهُ مِمَّا يَشاءُ وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَ لكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعالَمِينَ. [1]
نيز--) همين مدخل، زرهسازى داود عليه السلام
15. تقواپيشگى
81. داود عليه السلام از زمره تقواپيشگان نيكفرجام:
... وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ هذا ذِكْرٌ وَ إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ لَحُسْنَ مَآبٍ.
ص (38) 17 و 49
82. باغهاى جاويدان بهشت، پاداش تقواپيشگى داود عليه السلام:
... وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ... ء هذا ذِكْرٌ وَ إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ لَحُسْنَ مَآبٍ جَنَّاتِ عَدْنٍ مُفَتَّحَةً لَهُمُ الْأَبْوابُ. [2]
ص (38) 17 و 49 و 50
83. فرجام نيك، پيامد تقواپيشگى داود عليه السلام:
... وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ... ء هذا ذِكْرٌ وَ إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ لَحُسْنَ مَآبٍ.
16. حجّت خدا
84. داود عليه السلام، حجّت خدا بر مردم:
... وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً رُسُلًا مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ ....
نساء (4) 163 و 165
17. حمد
85. حمد داود عليه السلام به درگاه خداوند براى عطاى علم و برترى بخشيدن وى بر بسيارى از مؤمنان:
وَ لَقَدْ آتَيْنا داوُدَ وَ سُلَيْمانَ عِلْماً وَ قالا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنا عَلى كَثِيرٍ مِنْ عِبادِهِ الْمُؤْمِنِينَ.
نمل (27) 15
18. خشوع
86. داود عليه السلام، از بندگان خاشع به درگاه خداوند:
وَ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ إِذْ يَحْكُمانِ فِي الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِيهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَ كُنَّا لِحُكْمِهِمْ شاهِدِينَ ... إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعِينَ.
انبياء (21) 78 و 90
19. دعا
87. دعاى داود عليه السلام به درگاه الهى، همراه با بيم و اميد:
وَ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ ... وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً ... [3]
20. ركوع
88. ركوع و تذلّل داود عليه السلام همراه انابه و استغفار، پس از گمان به ابتلا و امتحان در داورى ميان برادران متخاصم به درگاه خداوند:
قالَ لَقَدْ ظَلَمَكَ بِسُؤالِ نَعْجَتِكَ إِلى نِعاجِهِ ... وَ ظَنَّ داوُدُ أَنَّما فَتَنَّاهُ فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ
[1] . بنا بر اينكه «مِن» در «ممّا يشاء» تبعيضيّه و فاعل «يشاء»، داود عليه السلام باشد
[2] . از آنجا كه «هذا» مىتواند اشاره به مجموعه آياتى باشد كه درباره سرگذشت پيامبران ياد شده سخن گفته است
[3] . بر اين اساس كه ضميرهاى جمع در آيه مزبور به همه انبياى مذكور در آيات پيشين رجوع مىكند