2. تهيّه خيمه از پوست حيوانات، با قابليّت حمل و نقل، از نعمتهاى خدا:

وَ اللَّهُ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ بُيُوتِكُمْ سَكَناً وَ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ جُلُودِ الْأَنْعامِ بُيُوتاً تَسْتَخِفُّونَها يَوْمَ ظَعْنِكُمْ وَ يَوْمَ إِقامَتِكُمْ‌ ....

نحل (16) 80

خيمه‌هاى بهشت‌

3. خيمه‌هاى بهشتى، محلّ اسكان حوريان:

حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِي الْخِيامِ.

الرّحمن (55) 72

4. خيمه‌هاى بهشتى، داراى پرده‌هايى از درّ و ياقوت و مرجان:

حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِي الْخِيامِ. [1]

الرّحمن (55) 72

نيز--) حورالعين‌

دابّةالارض‌

دابّةالارض، موجود شگفتى است كه در آستانه قيامت از بين صفا و مروه خروج مى‌كند [2] و مردم را با نشانه‌هاى مخصوصى به امر الهى علامت‌گذارى نموده، مؤمن را از كافر جدا مى‌سازد. خروج اين موجود شگفت از «اشراطالسّاعه» شمرده شده است. [3] در مورد تطبيق دابّةالارض در روايات اسلامى و سخنان مفسّران، بحثهاى گوناگونى شده است. در اين مدخل از عبارت‌ «دابّة من الارض» استفاده شده است.

پيام دابّةالارض‌

1. استمرار ترديد و ناباورى بشر به آيات الهى، پيام و كلام دابّةالارض:

وَ إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنا لَهُمْ دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كانُوا بِآياتِنا لا يُوقِنُونَ. [4]

نمل (27) 82

تكلّم دابّةالارض‌

--) همين مدخل، پيام دابّةالارض، حقيقت دابّةالارض، نشانه‌گذاريهاى دابّةالارض‌

حقيقت دابّةالارض‌

2. دابّةالارض، موجودى سخنگو و داراى پيام:

وَ إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنا لَهُمْ دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كانُوا بِآياتِنا لا يُوقِنُونَ.

نمل (27) 82

3. دابّةالارض، موجودى با عظمت و شگفت:

وَ إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنا لَهُمْ دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ‌ ... [5]

نمل (27) 82

خروج دابّةالارض‌

4. تعلّق اراده الهى بر خروج دابّةالارض، به شكل خارق العاده از زمين:

وَ إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنا لَهُمْ دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ‌ ... [6]

نمل (27) 82

[1] . از امام صادق عليه السلام در مورد اين آيه سؤال شد. فرمود: حوريان، سفيد اندامهايى‌اند كه در خيمه‌هايى از درّ، ياقوت و مرجان پرده‌نشين‌اند. (تفسير نورالثقلين، ج 5، ص 202، ح 78)

[2] . مفردات، ص 306، «دب»

[3] . مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 404

[4] . «كانوا ... لايوقنون» مفيد استمرار است. (الميزان، ج 15، ص 434)

[5] . نكره آوردن «دابّةً» نشانه عظمت و شگفتى آن است‌

[6] . با توجّه به اينكه اين حادثه در گذشته واقع نشده و نيز با توجّه به معناى آيه كه واقع شدن آن قطعى است، پس در آينده اتّفاق خواهد افتاد