[1] . مقصود از «معروف»، خير است. (الميزان، ج 3، ص 373)
[2] . عبداللّه بن سنان گويد: از امام صادق عليه السلام درباره
سخنخداوند «و لايعصينك فى معروف» سؤال كردم. حضرت فرمود: معروف، آن چيزى است كه
خدا بر آنان واجب فرموده، از قبيل نماز و زكات و همه آنچه از خوبيها كه امر كرده
است. (تفسير قمى، ج 2، ص 364)
[3] . «بقيّة» به معناى ماندگار است، و مقصود [در اينجا] آن سودى
است كه پس از پايان داد و ستد حاصل مىشود ... و خداوند آنچه را از راه فطرت
راهنمايى كرده است بهتر از مالى است كه از كمفروشى به دست آيد. (الميزان، ج 10، ص
364)
[4] . سخن از مبادله و رعايت قسط در معاملات، مىتواند قرينه باشد
بر اينكه مراد از «بقيت» [باقى مانده] سودهايى باشد كه از معاملات و مبادلات
عادلانه براى فروشندگان باقى مىماند
[5] . «ان كنتم مؤمنين» شرط باور كردن و فهميدن است؛ يعنى اگر مؤمن
باشيد، مىفهميد كه منافع حلال، خير است. (الميزان، ج 10، ص 364)
[6] . از على عليه السلام نقل شده است: به خدا قسم! موسى عليه
السلام تنهانانى از خدا خواسته بود تا بخورد. (مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 387)
[7] . بنا بر قولى، مراد از «رحمت»، نبوّت است. (همان، ج 9-/ 10، ص
72)