حَسّان بن ثابت بن منذر، از انصار قبيله خزرج بود.[1] وى شاعر رسول خدا صلى الله عليه و
آله[2] و از معمّرين بود[3] كه با داشتن موضع عثمانى[4] از بيعت با على عليه السلام سر باز
زد.[5] برخى مفسّران، مقصود از «الّذين
آمنوا ...» در آيه 227 شعراء (26) را شاعران مؤمنى چون حَسان دانستهاند.[6] ذيل آيه 11 نور (24) نيز هنگام سخن
از ماجراى افك، از وى با صفت تهمتزنندگان ياد شده است.[7]
حسب/ اسماوصفات
--) كافى/ اسماوصفات
حِسْبه
--) امربهمعروف
حسد
حسد به معناى آرزو كردن زوال نعمت از كسى است كه استحقاق آن را
دارد[8] و نيز به معناى آرزوى ادامه يافتن
فقدان نعمت، نقص، فقر و مانند آن، براى ديگران است.[9] در اين مدخل از واژههايى مثل
«حسد» و مشتقّات آن و «بغى» استفاده شده است.