پيش‌گفتار

پيش‌گفتار

حم* تَنزِيلٌ مّنَ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* كِتبٌ فُصّلَتْ ءَايتُهُ قُرْءَانًا عَرَبِيًّا لّقَوْمٍ يَعْلَمُون. [1] «حاء، ميم. [قرآن‌] فرو فرستاده‌اى است از جانب [خداى‌] رحمانِ رحيم. كتابى است كه آيات آن به روشنى بيان شده. قرآنى است به زبان عربى براى مردمى كه بدانند».

قرآن مجيد، يگانه كتاب آسمانى است كه دست تحريف، دامانِ آن را نيالوده و جاودانگى اسلام را سندى است پر ارج و آخرين سفير آسمان را معجزه‌اى است ابدى. كهنسالى، غبار كهنگى بر آن ننشانده. از سوى خدا و هميشه پابرجاست. افسردگى را بدان راه نيست و تشنگان را از هر نسل و عصر، جام‌هاى سرشار از طراوت دارد. كتابى است كه هيچ كژى و ناراستى را بر نمى‌تابد. استوار و بى‌رخنه همه آنچه را كه بايسته هدايت آدميان است، پيش روى آنان نهاده است. تشنگان معرفت را باران است و شيفتگان محبت را مهربان. عامى و عالم، از خوان گسترده آن بهره دارند.

چنين كتابى را ستودن نتواند، مگر آن كه خود در دامانِ آن پروريده و نهج بلاغت را از آن آموخته است:

درمان‌گر دردها [2]، نيكوترين اخبار، بهار قلب‌ها و شفابخش دل‌هاست. سودمندترين ماجراها در آن است‌ [3]؛ كتاب بينايى است‌ [4] با ظاهرى آراسته و باطنى ژرف، شگفتى‌هاى آن را پايان نيست و تاريكى‌ها از آن گريزان است‌ [5]. چراغ راه است‌ [6]. سخنورى است كه خستگى به زبان او در نمى‌پيچد و بنايى است كه هيچ‌گاه فرو نمى‌ريزد. عزيزى است كه يارانش هرگز شكست ندارند. [7] خيرخواه‌

[1] سوره فصلت، (41) آيه 1- 3.

[2] نهج البلاغه، خطبه 158.

[3] همان، خطبه 110.

[4] همان، خطبه 133.

[5] همان، خطبه 18.

[6] همان، خطبه 18 و 152.

[7] همان، خطبه 133.