اخراج آدم (ع) از بهشت---) همين مدخل، بهشت آدم (ع)، اخراج آدم (ع)

اراده آدم (ع)

26 ضعف اراده آدم (ع) در پيمانش با خدا:

و لقد عهدنا إلى‌ ءادم من قبل فنسى و لم نجدله عزما.

طه (20) 115

ازدواج آدم (ع)

27 ازدواج آدم (ع) و حوّا پيش از سكونتشان در بهشت:

وقلنا يادم اسكن أنت وزوجك الجنَّة وكلا منها رغدا حيث شئتما ولاتقربا هذه الشّجرة فتكونا من الظَّلمين.

بقره (2) 35

ويادم اسكن أنت وزوجك الجنّة فكلا من حيث شئتما ولاتقربا هذه الشّجرة فتكونا من الظَّلمين.

اعراف (7) 19

فقلنا يادم إنَّ هذا عدوٌّ لَّك ولزوجك فلايخرجنّكما من الجنّة فتشقى‌.

طه (20) 117

استعداد آدم (ع)

28 آدم (ع)، داراى استعداد فراگيرى اسماء و حقايق غيبى:

و علّم ءادم الأسماء كلّها ....

بقره (2) 31

قال يا ءادم أنبئهم بأسمائهم فلمّا أنبأهم بأسمائهم ....

بقره (2) 33

فتلقّى‌ ءادم من ربّه كلمت .... [1]

بقره (2) 37

استغفار آدم (ع)

29 استغفار آدم (ع) از ستم به خويش:

قالا ربّنا ظلمنا أنفسنا و إن لم تغفرلنا و ترحمنا لنكوننّ من الخسرين.

اعراف (7) 23

استقرار آدم (ع) در زمين‌

30 تعيين شدن زمين از جانب خدا براى زندگى آدم (ع):

و إذ قال ربّك للملئكة إنّى جاعل فى الأرض خليفة ....

بقره (2) 30

31 هبوط آدم (ع) و نسل او براى استقرار در زمين به فرمان خدا:

... و قلنا اهبطوا بعضكم لبعض عدوّ و لكم فى الأرض مستقرّ و متع إلى‌ حين.

بقره (2) 36

قلنا اهبطوا منها جميعا فإمّا يأتينّكم مّنّى هدى فمن تبع هداى فلا خوف عليهم ولا هم يحزنون.

بقره (2) 38

قال اهبطوا بعضكم لبعض عدوّ و لكم فى الأرض مستقرّ و متع إلى‌ حين‌* قال فيها تحيون و فيها تموتون و منها تخرجون. [2]

اعراف (7) 24 و 25

[1] تعليم اسما و دريافت كلماتى از جانب خدا، مشعر به نكته است.

[2] خطاب «اهبطوا» به صورت جمع كه سه و بيش از آن را در بر مى‌گيرد، گوياى اين حقيقت است كه مخاطبان، بيش از آدم (ع) و حوّايند. احتمال دارد مقصود، آن دو و نسل آن‌ها باشد.