آيات منتفع مى‌شوند.

آيات فراوان ديگرى در قرآن مجيد نيز وجود دارد كه خالى از اشاره به اين حقيقت نيست كه همواره آگاهى‌ها زمينه ساز آگاهى بيشتر، و معرفت، زمينه ساز معرفت فزون‌تر است، مانند:

«كَذلِكَ نُفَصِّلُ اْلآياتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُوْنَ؛ اين گونه آيات خود را براى گروهى كه عالمند تشريح مى‌كنيم» (اعراف/ 32).

«يُفَصِّلُ الآياتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ؛ خداوند آيات خود را براى قومى كه مى‌دانند تشريح مى‌كند» (يونس/ 5).

كِتابٌ فُصِّلَتْ آياتُهُ قُرَآناً عَرَبِيّاً لِقَوْمٍ يَعْلَمُوْنَ؛ اين كتابى است كه آياتش تفصيل داده شده، و فصيح و گوياست براى جمعيتى كه آگاهند» (فصلت/ 3).

«وتِلْكَ حُدُوْدُ اللَّه يُبَيِّنُها لِقَوْمٍ يَعْلَمُوْنَ؛ اين حدود و مرزهاى قوانين الهى است، آن را براى گروهى كه آگاهند، تبيين مى‌كند» (بقره/ 230).

ضمناً از آنچه گفته شد پاسخ اين سؤال نيز روشن گشت كه آگاهان و عالمان چه نيازى به تبيين و تشريح آيات الهى دارند؟

5- رابطه خوف و معرفت‌

اشاره:

انسان تا احساس مسؤوليت نكند به منابع معرفت توجه نخواهد داشت، و بى‌تفاوت از كنار همه آيات الهى و نشانه‌هاى او و اندرزها و موعظه‌ها مى‌گذرد.

اينجاست كه بايد گفت يكى از زمينه‌هاى مهم معرفت احساس مسؤوليت و خوف از خداست كه روح و جان را آماده براى پذيرش انواع علوم و معارف مى‌كند.

با توجه به اين اشاره با هم به آيات زير گوش جان فرا مى‌دهيم:

1- «وَكَذلِكَ أخْذُ رَبِّكَ اذا أخَذَ الْقُرَى‌ وَهِىَ ظالِمَةٌ انَّ اخْذَهُ الِيْمٌ شَدِيْدٌ- انَّ فِى‌