نام کتاب : شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه نویسنده : شریعتمداری، جعفر جلد : 3 صفحه : 572
دعا مىكند
و بىتابى مىنمايد» و در آيۀ 9 سورۀ هود مىخوانيم[*]:«هرگاه
ما به انسان رحمتى بچشانيم،سپس از او بگيريم نوميد و ناسپاس مىشود» اين دو آيه
علاوه بر اين كه مسئله آزمايش الهى را از طرق مختلف گوشزد مىكند اين نتيجه را نيز
مىبخشد كه هرگز نبايد برخوردار شدن از نعمتهاى و يا محروميت از آن را دليل بر
شخصيّت و مقام در پيشگاه خداوند،و يا دورى از ساحت مقدس او بدانيم،بلكه معيار، هميشه
و همه جا ايمان و تقواست،چه بسيار پيامبرانى كه به انواع مصائب در اين دنيا گرفتار
شدند و در مقابل چه بسيار كفار ستمگرى كه از انواع نعمتها برخوردار بودند و اين
است طبيعت زندگى دنيا.(ج 462/26 با استفاده از منابع معتبر)
از آيات قرآن بخوبى استفاده مىشود كه قرآن مجيد در ماه مبارك
رمضان نازل شده است:شَهْرُ رَمَضٰانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ ...بقره185/.و
ظاهر اين تعبير آن است كه تمام قرآن در اين ماه نازل شد.
در نخستين آيۀ سورۀ قدر(كه در پانوشت ذكر شده)مىخوانيم:«ما
آن را در شب قدر نازل كرديم».
گرچه در اين آيه صريحا نام قرآن ذكر نشده،ولى مسلم است كه
ضمير«إِنّٰا
أَنْزَلْنٰاهُ»به قرآن بازمىگردد و ابهام
ظاهرى آن براى بيان عظمت و اهميت آن است.
تعبير به انّا انْزَلْناهُ«ما آن را نازل كرديم»نيز اشارۀ
ديگرى به عظمت اين كتاب بزرگ آسمانى است كه خداوند نزول آن را به خودش نسبت
داده،مخصوصا با صيغۀ متكلم مع الغير كه مفهوم جمعى دارد و دليل بر عظمت است.
نزول آن در شب قدر،همان شبى كه مقدرات و سرنوشت انسانها تعيين مىشود
دليل