ولى اين آتش نبود،بلكه نور الهى بود.موسى به گمان اين كه آتش است براى پيدا كردن راه و يا بر گرفتن شعله‌اى، به‌سوى آتش حركت كرد[1].هنگامى كه موسى(ع)نزد آتش آمد،صدايى شنيد كه او را مخاطب ساخته مى‌گويد:اى موسى من پروردگار توام، كفشهايت بيرون آر كه تو در سرزمين مقدس«طوى»هستى.موسى با شنيدن اين نداى روح‌پرور،هيجان زده شد و لذت غير قابل توصيفى سر تا پايش را احاطه كرد و گفت اين پروردگار من است كه مرا مفتخر ساخته،تا به من نشان دهد كه در آغوش رحمتش از آغاز طفوليت تاكنون پرورش يافته‌ام و آمادۀ رسالت عظيمى شده‌ام.(ج 167/13-168.)

ق‌ب‌ض

قَبَضتُ:(طه96/.)[*]

از مادّۀ«قبض»به معنى«گرفتن»و جمع كردن اجزاى پراكنده است.

موسى(ع)پس از بحث و گفتگو با برادرش هارون و نكوهش شديد او در مورد گوساله‌پرستى بنى اسرائيل و نيز پس از تبرئه هارون،به محاكمۀ«سامرى»كه گوساله را به وجود آورده بود پرداخت و گفت:اين چه كارى بود كه تو انجام دادى؟او در پاسخ گفت:

من از مطالبى آگاه شدم كه آنها نديدند و آگاه نشدند«من چيزى از آثار رسول و فرستادۀ خدا را گرفتمفَقَبَضْتُ قَبْضَةً مِنْ أَثَرِ الرَّسُولِو سپس آن را بدور افكندم و اين چنين نفس من مطلب را در نظرم جلوه داد»طه96/.

در اين كه منظور سامرى از اين سخن چه بوده؟در ميان مفسران دو تفسير معروف است:

[1]مجمع البيان،ذيل آيه.

[*]...فَقَبَضْتُ قَبْضَةً مِنْ أَثَرِ الرَّسُولِ فَنَبَذْتُهٰا وَ كَذٰلِكَ سَوَّلَتْ لِي نَفْسِي .طه96/.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3