«عليه»مركب از«على»حرف جرّ و ضمير است و فعل يا اسم نيست.بايد توجه
داشت كه«عليهُ»در آيۀ مورد بحث برخلاف معمول،به ضمّ«هاء»خوانده مىشود و
بعضى از مفسران در توجيه آن چنين گفتهاند كه اين همان«هاء»«هو»است كه در اصل
مضموم است و بعد از حذف واو گام مضموم مىآيد،مانند:«له»و«عنه»و گاه به خاطر آنكه
قبل از آن«ياء»است مكسور مىآيد،مانند:«عليه»،ولى چون در آيۀ مورد بحث بعد
از آن لفظ«اللّه»قرار گرفته مضموم خوانده شده تا با تفخيم«لام»در«اللّه»سازگارتر
باشد.
واژۀ«تعمّد»به معنى كارى است كه از روى«قصد و نيّت»انجام
گيرد و آن برخلاف سهو و نسيان است،چنان كه در آيۀ مورد بحث مىخوانيم:«...در
آنچه خطا كردهايد گناهى نداريد،ولى آنچه را از روى عمد و اختيار مىگوييد مورد
مجازات قرار خواهيد گرفت»وَ لٰكِنْ مٰا تَعَمَّدَتْ قُلُوبُكُمْاحزاب5/.
همچنين در آيۀ 93 سورۀ نساء مىخوانيم[***]«و
هركس فرد با ايمانى را از روى عمد (و قصد)به قتل برساند مجازات او دوزخ است كه
جاودانه در آن مىماند و خداوند بر او غضب مىكند و از رحمتش او را دور مىسازد و
عذاب عظيمى براى او آماده ساخته است».
[*]...وَ
مَنْ أَوْفىٰ بِمٰا عٰاهَدَ عَلَيْهُ اللّٰهَ
فَسَيُؤْتِيهِ أَجْراً عَظِيماً.«...و آنكس كه نسبت به عهدى كه باخدا
بسته وفا كند و بزودى پاداش عظيمى به او خواهد داد»فتح10/.