فصل سوّم فضيلت و آثار دعا از ديدگاه قرآن‌

در اين زمينه به چند آيه از قرآن كريم كه صراحت در فضيلت دعا دارد، اشاره مى‌گردد:

1- خداوند- جلّ جلاله- مى‌فرمايد:

قُلْ: ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي، لَوْ لا دُعاؤُكُمْ. فَقَدْ كَذَّبْتُمْ، فَسَوْفَ يَكُونُ لِزاماً.[1]- بگو: اگر دعايتان نبود، پروردگارتان چه اعتنايى به شما داشت، زيرا مسلّما شما تكذيب نموديد، و لذا تكذيبتان همواره ملازم شما خواهد بود.

خداوند در اين آيه شريفه براى كسانى كه دعا نمى‌كنند هيچ جايگاه و اهمّيتى قرار نداده؛ بنا بر اين، از اين كلام فهميده مى‌شود كه جايگاه و منزلت انسان در نزد خداوند- جلّ جلاله- به اندازه دعا كردن او، و ارزش او به قدر اهتمام به مناجات و خواندن اوست.

شايد كسى اشكال كند و بگويد: مراد از «دعا» در اين آيه، «عبادت و پرستش خداوند» است؛ ولى اين درست نيست، بلكه حقّ همانى است كه راويان مورد اعتماد از امامان و سروران ما روايت كرده‌اند كه مقصود از «دعا» در اين آيه، بدون كم و كاست همان دعايى است كه در عرف شرع فهميده مى‌شود.

2- خداوند- جلّ جلاله- مى‌فرمايد:

[1] فرقان( 25): 77.