2. نابود كردن عقل: خشم عقل انسان را زايل مى‌كند و به همين رو آدمى در حالت خشم كارهايى انجام مى‌دهد كه موجب شرمسارى او مى‌شود. اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايد:

غضب مركب سبك‌سرى است.[1]

امام‌صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

آن‌كه خشم خود را مهار نكند، عقل خود را از دست مى‌دهد.[2]

3. از ميان بردن ادب: خشم در صورتى كه افسارگسيخته و از مهار عقل و دين خارج شود، ادب را نيز از ميان مى‌برد؛ زيرا كسى كه مقهور چنين خشمى است، نه از عقل بهره‌اى دارد و نه از ايمان، و بديهى است كه از ادب نيز بى‌بهره باشد. اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايد: «با خشم، ادبى نمى‌ماند.»[3]

4. آشكار كردن عيب‌هاى آدمى: از آنجا كه انسان خشمگين از عقل و ايمان و ادب بى‌بهره است، همه عيب‌هاى پنهان خويش را در رفتارهايى نابخردانه آشكار مى‌كند و بدين صورت خود را رسوا مى‌سازد. اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايد:

خشم همراه بدى است؛ عيب‌ها را آشكار و بدى‌ها را نزديك و خوبى را دور مى‌كند.[4]

خشم صاحب خود را خوار و عيب‌هايش را آشكار مى‌كند.[5]

5. بيدار كردن كينه‌هاى خفته: على عليه السلام مى‌فرمايد:

خشم كينه‌هاى خفته را بيدار مى‌كند.[6]

[1] - تميمى آمدى، غررالحكم و دررالكم، ص 303

[2] - محمدبن يعقوب كلينى، الكافى، ج 2، ص 305

[3] - تميمى آمدى، غررالحكم و دررالكلم، ص 303

[4] - همان

[5] - همان

[6] - همان