كسانى كه كافر شدند، هرگز اموال و فرزندانشان نمى‌تواند چيزى، از مجازات خدا را از آنان بكاهد. آنها اصحاب دوزخند؛ و جاودانه در آن خواهند ماند. (116)

آنچه آنها در اين زندگى دنيا انفاق مى‌كنند، همانند باد سوزانى است كه به زراعت قومى كه بر خود ستم كرده و در جايگاه نامناسب، كشت نموده‌اند)، بوزد و آن را نابود سازد. خدا به آنها ستم نكرده؛ بلكه آنها، خودشان به خويشتن ستم مى‌كنند. (117)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! محرم اسرارى از غير خود، انتخاب نكنيد. آنها از هر گونه شرّ و فسادى درباره شما، كوتاهى نمى‌كنند. آنها دوست دارند شما در رنج و زحمت باشيد. نشانه‌هاى دشمنى از سخنانشان آشكار شده؛ و آنچه در دلهايشان پنهان مى‌دارند، از آن مهمتر است. ما آيات و راههاى پيشگيرى از شرّ آنها را براى شما بيان كرديم اگر بينديشيد. (118)

شما كسانى هستيد كه آنها را دوست داريد؛ امّا آنها شما را دوست ندارند. و شما به همه كتابهاى آسمانى ايمان داريد ولى آنها هنگامى كه شما را ملاقات مى‌كنند، بدروغ مى‌گويند: «ايمان آورده‌ايم.» امّا هنگامى كه تنها مى‌شوند، از شدّت خشم بر شما، سرِ انگشتان خود را به دندان مى‌گزند! بگو: «با همين خشم بميريد! خدا از اسرار درون سينه‌ها آگاه است.» (119)

اگر نيكى به شما برسد، آنها را ناراحت مى‌كند؛ و اگر حادثه ناگوارى براى شما رخ دهد، خوشحال مى‌شوند. ولى اگر در برابرشان استقامت و پرهيزگارى پيشه كنيد، توطئه‌هاى آنان، به شما زيانى نمى‌رساند؛ زيرا خداوند بر آنچه انجام مى‌دهند، احاطه دارد. (120)

و به ياد آور زمانى را كه در آستانه جنگ احد صبحگاهان، از ميان خانواده خود، جهت انتخاب اردوگاه جنگ براى مؤمنان، بيرون رفتى. و خداوند، شنوا و داناست. (121)