و خدا را در روزهاى معيّنى ياد كنيد: روزهاى (11) و 12 و 13 ماه ذى‌حجّه). و هر كس شتاب كند، و ذكر خدا را در دو روز انجام دهد، باكى بر او نمى‌باشد؛ و هر كه تأخير كند، و سه روز انجام دهد نيز باكى بر او نيست؛ براى كسى كه تقوا پيشه كند. و از مخالفت فرمان خدا بپرهيزيد؛ و بدانيد شمابه سوى او محشور خواهيد شد! 203

بعضى از مردم، گفتارشان در زندگى دنيا مايه اعجاب تو مى‌شود؛ در ظاهر، اظهار محبّت شديد مى‌كنند و خدا را بر آنچه در دل دارند گواه مى‌گيرند. در حالى كه آنان، سرسخت‌ترين دشمنانند. (204)

نشانه آنها، اين است كه هنگامى‌كه روى برمى‌گردانند و از نزد تو خارج مى‌شوند)، در راه فساد در زمين، كوشش مى‌كنند، و زراعتها و چهارپايان و انسان‌ها را نابود مى‌سازند؛ با اين‌كه مى‌دانند خدا فساد را دوست نمى‌دارد. (205)

و هنگامى كه به آنها گفته شود: «از خدا بترسيد!» لجاجت و تعصب، آنها را به گناه مى‌كشاند. آتش دوزخ براى آنان كافى است؛ و چه بدجايگاهى است! (206)

بعضى از مردم با ايمان و فداكار، همچون على عليه السلام در «ليلة المبيت» به هنگام خفتن در جايگاه پيغمبر صلى الله عليه و آله جان خود را بخاطر خشنودى خدا مى‌فروشند؛ و خداوند نسبت به همه بندگان مهربان است. (207)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد؛ همگى در پرتو ايمان در صلح و آشتى درآييد! و از گامهاى شيطان، پيروى نكنيد؛ كه او دشمن آشكار شماست. (208)

و اگر بعد از اين همه نشانه‌هاى روشن، كه براى شما آمده است، لغزش كرديد و گمراه شديد)، بدانيد گريزى از مجازات الهى نخواهيد داشت، زيرا خداوند، توانا و حكيم است. (209)

آيا پيروان فرمان شيطان، پس از اين همه نشانه‌ها انتظار دارند كه خداوند وفرشتگان، در سايه‌هايى از ابرها به سوى آنان بيايند و دلايل تازه‌اى در اختيارشان بگذارند؟! در حالى‌كه آنچه لازم بوده انجام شده، و همه امور به سوى خدا باز مى‌گردد. (210)