پنجم: «هرّ» ناخوش داشتن و «برّ» اكرام نمودن [1].

ششم: مراد از «هرّ» چيزى است كه موجب شرارت و بىحيائى مىشود، و «برّ» چيزى است كه موجب نيكى و احسان مىگردد [2].

و بر تقدير فتح هر دو؛ «هرّ» به معنى كراهت و شرّ است و «برّ» به معنى محبّت و خير است [3].

و بر تقدير ضمّ هر دو؛ «هرّ» چيزى است شبيه برّ، و «برّ» گندم است.

از آنچه گفتيم معلوم شد كه كم كسى هرّ و برّ را شناخته است.

سؤال قيز [117]:

هرگاه بعضى از اعضاى غسل يا وضو جبيره باشد و نزع آن به جهت شكسته يا جراحت مضرّ باشد يا ممكن نباشد؛ چه كند؟

جواب:

هرگاه طاهر باشد يا تطهيرش ممكن بود؛ بعد از تطهير و اجراى آب بر آن غسل وضوء و غسل را به عمل آورد، و اگر رسانيدن آب مضرّ يا ممتنع باشد، به دست تر به نيّت مسح جبيره را مسح كند، و اگر جبيره نجس باشد و تطهيرش ممكن نباشد چيز پاكى بر آن گذارد و بر آن مسح كند، و همچنين در مواضع ممسوحه در وضوء، و اگر در جبيره عدول به تيمّم كند نيز جايز است- على اشكال- و احوط عدم عدول است با امكان طهارت به مسح جبيره، و غايت احتياط جمع است ميان هر دو.

سؤال قيح [118]:

هرگاه سگى تنورى [4] را بليسد تطهير آن به چه نحو بايد كرد؟

جواب:

بعد از ازالۀ لعاب دهنش هرگاه در آنجا باشد به اجراء كرّ يا جارى يا باران؛ بلا شبهه پاك مىشود. و در تطهيرش به آب قليل خلاف و اشكال

[1] تاج العروس: 10/ 164.

[2] اقرب الموارد: 2/ 1384 (با اندكى اختلاف).

[3] اقرب الموارد: 1/ 37.

[4] حجرى: پيسوزى.