لكاتبه في جواب قول صدارت‌پناه:

تا سرو قبا پوش ترا ديده‌ام امروز # در پيرهن از ذوق نگنجيده‌ام امروز

هشياريم افتاد بفرداى قيامت # زان باده كه از دست تو نوشيده‌ام امروز

صد خنده زند بر حلل قيصر و دارا # اين جنده پر بخيه كه پوشيده‌ام امروز

افسوس كه برهم زده # خواهد شد از آن روى‌

شيخانه بساطى كه # فرو چيده‌ام امروز

بر باد دهد توبهء صد هم چو بهائى # آن طرهء طرار كه من ديده‌ام امروز

فغاني‌

فكر دگر نماند فغانى بيار جان # عاشق بدين خيال و تأمل نديده‌ام‌

مما خطر بالبال في سادس شهر رمضان بمحروسة شيروان.

اى آنكه دلم غير جفا از تو نديد # وى از تو حكايت وفا كس نشنيد

قربان سرت شوم بگو از ره لطف # لعلت بدلم چه گفت؟كز من برميد

*** و لجامع الكتاب بالعربية في هذا المضمون ايضا:

يا بدر دجى فراقه الجسم أذاب # قد ودعني فغاب صبري إذ غاب‌

باللّه عليك أي شي‌ء قالت؟ # عيناك لقلبي المعنّى‌ [1] فأجاب‌

و له في البديهة بكاشان‌

آنان كه شمع آرزو در بزم عشق افروختند # از تلخى جان‌كندنم از عاشقى وا سوختند

دى مفتيان شهر را تعليم كردم مسأله # و امروز اهل ميكده رندى ز من آموختند

چون رشتهء ايمان من بگسسته ديدند اهل كفر # يك‌رشته از زنار [2] خود در خرقهء من دوختند

[1] المعنّى: المعذب.

[2] زنار: بضم أول و ثاني مشدد بر وزن كفار هر رشتهء را گويند عموما و رشتهء كه بت‌پرستان و آتش‌پرستان با خود دارند خصوصا.