أبا أحمد لست بالمنصف # إذا قلت قولا فلم لا تفي؟

فانجز لنا كلما قد وعدت # و إلا أخذت و ادخلت في‌

و من هذه اخذ الانوري قوله:

انورى نام هجومي نبرد # كز تواش چشم پر عطاست هنوز

اير خر نام مى‌برد اما # مى‌نگويد كه در كجاست هنوز؟

من المثنوي‌

اندكي جنبش بكن همچون جنين # تا ببخشندت حواس نور بين‌

دوست دارد يار اين آشفتگي # كوشش بيهوده به از خفتگي‌

اندر اين ره مى‌تراش و مى‌خراش # تا دم آخر دمي غافل مباش‌

مجير بيلقاني‌

سر و أمل بباغ عدم تازه گشت هان # پائى برون نه از در دروازهء جهان‌

عزلت طلب كه از غم اين چارميخ دهر # گردون هفت خانه بعزلت دهد امان‌

افعى دهر اگر بزند بر دلت مترس # كور است زهر و مهره به‌يك جاى در دهان‌

از تاب فقرت ار بن ناخن شود كبود # انگشت در مزن بسيه‌كاسهء جهان‌

با تشنگي بساز كه در شط كاينات # با هر دو قطره آب نهنگيست جان ستان‌

جان ده بهاى يكشبهء وحدت اى حريف # گوگرد سرخ‌ [1] كس نستاند برايگان‌

راحت طمع مدار كه عقلت بدست نفس # ماهى در آتشست و سمند در آب‌دان‌

مضى في غفلة عمري # كذلك يذهب الباقي‌

ادر كاسا و ناولها # الا يا ايها الساقي‌

سمع أمير المؤمنين «ع» رجلا يحلف، و الذي احتجب بسبع سماوات ما كان كذا. فقال ويلك إنّ

[1] گوگرد سرخ از جواهر است، گويند در شب مانند آتش مى‌درخشد و آن جزء اعظم اكسير است و آن را ابو الاجساد نامند چنانكه سيماب را ابو الارواح خوانند.