رهي رو كه بيني طريق رجا # تو و مهر شمع از كجا تا كجا؟

سمندر [1] نه‌اى گرد آتش مگرد # كه مردانگى بايد آنگه نبرد

ز خورشيد پنهان شود موش كور # كه جهل است با آهنين پنجه زور

ترا كس نگويد نكو مى‌كنى # كه جان در سر كار او ميكنى‌

كجا در حساب آورد چون تو دوست # كه روى ملوك و سلاطين دروست‌

اگر با همه خلق نرمي كند # تو بيچارهء با تو گرمى كند

نگه كن كه پروانهء سوزناك # چه گفت اى عجب گر بسوزم چه باك‌

مرا چون خليل آتشى در دلست # كه پندارى آن شعله بر من گلست‌

نه دل دامن دلستان مى‌كشد # كه مهرش گريبان جان مى‌كشد

نه خود را بر آتش بخود ميزنم # كه زنجير شوقست در گردنم‌

مرا همچنان دور بودم كه سوخت # نه اين دم كه آتش بمن بر فروخت‌

نه آن مى‌كند يار در شاهدي # كه با او توان گفتن از زاهدى‌

مرا بر تلف حرص دانى چراست؟ # كه او هست اگر من نباشم رواست‌

مرا چند گوئى كه در خورد خويش # حريفي بدست آر همدرد خويش‌

بر آنم كه يار پسنديده اوست # كه در وى سرايت كند سوز دوست‌

چو بى‌شك نوشته است بر سر هلاك # بدست دلارام خوشتر هلاك‌

چو روزي به بيچارگى جان دهى # همان به كه در پاى جانان دهي‌

قال الشريف المرتضى ذو المجدين علم الهدى طاب ثراه ذاكرني بعض الأصدقاء قول أبي دهبل‌ [2] .

فأبرزتها بطحاء مكة بعد ما # اصات المنادي بالصلاة فأعتما [3]

فسألني إجازة هذا البيت بأبيات، تنظم إليه و أن أجعل ذلك كناية عن امرأة لا عن ناقة، فقلت في الحال:

[1] سمندر بر وزن قلندر: نام جانوري است كه در آتش متكون ميگردد گويند مانند موش بزرگي است و چون از آتش برمى‌آيد ميميرد و بعضى گويند هميشه در آتش نيست گاهى برمى‌آيد در آن وقت او را ميگيرند و از پوست او كلاه و رومال ميسازند و چون چركين شود در آتش مى‌اندازند چركهاي او ميسوزد و پاك مى‌شود. برهان.

[2] أبي دهبل: أحد شعراء قريش المعروفين.

[3] أصات: صوت، أعتم من العتمة و هى ذهاب صدر من الليل.