خود را برو واجب گردانم و نعمت خود را برو تمام نموده او را در سلك خواص محبان خود منخرط سازم .
اگر مرا ندا كند او را به لبيك جواب دهم و چون مرا دعا كند اجابت نمايم و اگر سؤال چيزى نمايد عطا فرمايم و اگر او ساكت شود من ابتدا به سخن و كلام نمايم اگر مسىء بود مرحوم گردانم و چون از من بگريزد او را بخوانم اگر بعد از تمرد فرمان توبه و انابت نمايد توبه او را قبول فرمايم و چون دست بر در اميد و رحمت من زند من باب رحمت برو مفتوح گردانم و در جميع احيان و احوال مراقب حال او باشم و در هيچ حال از كيفيت اوضاع و احوال او غافل نباشم .
اما كسى كه شهادت بالوهيت و يگانگى من ندهد يا آنكه گواهى بر ربوبيت من دهد و اقرار بر عبوديت من نمايد ليك شهادت بر رسالت محمد ( ص ) ندهد يا اقرار و شهادت بر الوهيت من و رسالت محمد نمايد اما گواهى بر ولايت و امامت على ابن ابى طالب ندهد يا شهادت بر جميع آنچه ذكر شد نمايد ليكن گواهى بر ولايت ائمه معصومين ( ع ) از اولاد او كه حجج مناند و اولياى حضرت مهيمنند ندهد آن كس معين منكر نعمت من و مصغر عظمت و كبريائى من و مكفر آيات منست .
اگر قصد من نمايد او را از خود دور و از مرحمت و عنايت مهجور گردانم و اگر سؤال چيزى نمايد عطا ننمايم و اگر ندا كند استماع آن نكنم و او را بجواب معزز و كامياب نگردانم اگر اميد و رجاى من نمايد محروم گردانم و هرگز او را پيش خويش نخوانم اين جزاى عمل ناپسند آن طاغى از من بغايت جدير و مستحسن است و من ظالم بر بندگان در هيچ وقت و زمان نبودم « * ( وَما رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ ) * » [1] .
چون حضرت سيد الانام كلام ايزد علام را باين مقام رسانيد جابر بن عبد الله الانصارى بر پاى خواست و گفت يا رسول الله التماس و استدعا از مشكات ضمير فيض مآثر آنكه از زبان معجز نشان بيان و عيان نمائيد كه ائمه معصومين از اولاد

[1] سورة الفصلت : 46