و ما با تو اى دوست مخلص كه در راه ما با ظالمان مجاهده مىكنى عهد مىبنديم ، و اميدوارم خداوند تو را همان گونه كه گذشتگان از اولياى صالح ما را يارى كرد تو را با نصرت خود تأييد فرمايد ، زيرا هر كه براى خداوند رعايت حال برادران دينى خود را بنمايد ، و حقوق الهى را به مستحقّانش پرداخت نمايد ، چنين فردى از فتنه و گرفتارى آينده و رنج و زحمت تاريك و مشرف آن در امان خواهد بود ، و هر كدامشان نسبت به نعماى الهى - كه عاريت او است - بخل ورزد ؛ همانها كه امر به صلهء آنها نموده ، يك چنين فردى در دنيا و آخرت قرين خسران و زيان خواهد بود ، و چنانچه شيعيان ما - خدا به طاعت خود موفّقشان بدارد - قلباً در وفاى به عهدشان اجتماع مىشدند نه تنها سعادت لقاى ما از ايشان به تأخير نمىافتاد ، كه سعادت مشاهدهء ما با شتاب بديشان مىرسيد و اينها همه در پرتو شناخت كامل ما و صداقت محض نسبت بما مىباشد ، بنا بر اين هيچ چيز ما را از ايشان محبوس نمىدارد جز اخبارى كه از ايشان بما مىرسد و ما را مكروه و ناراحت مىسازد و از ايشان انتظار نداريم ، و تنها از خدا بايد يارى خواست و او براى ما كافى و نيكو كارگزار و پشتيبانى است ، و صلوات و سلام خداوند بر آقا و سرورمان ؛ بشير و نذير ؛ محمّد و آل پاكش باد ! .
و در حلول ماه شوّال در سال چهار صد و دوازده [ هجرى ] اين نامه كتابت شد :