گروهى از دليران از آن دفاع مىكردند بان دست نيافت ، مردم پيش شاپور جمع شدند و او بر روميان حمله كرد و آنها را از شهر بيرون راند و خود بر دروازه شهر اردو زد و كسانى را پيش قيصر فرستاد .
در همين هنگام كه فرستادگان آمد و شد داشتند در حالى كه قيصر با سرداران خود در خيمه خودش بود تيرى ناشناس و از هوا باو اصابت كرد و او را كشت ، روميان به علت موقعيت خاص و اينكه دشمن بر ايشان مشرف بود سخت نگران و پشيمان شدند و از يوبيانوس خواستند كه پادشاهى روم را بر عهده گيرد و او نپذيرفت و گفت من بر گروهى كه آيين ايشان مخالف دين و آيين من است پادشاهى نمىكنم كه من پيرو دين مسيح هستم و شما بر آيين قديم روميانيد ، سرداران و بزرگان رومى گفتند ما هم همگان بر آيين تو هستيم ولى از بيم قيصر تا كنون آن را پنهان مىداشتيم ، يوبيانوس تاج بر سر نهاد و بر ايشان پادشاه شد .
و چون شاپور از كار ايشان آگاه شد بانان پيام داد كه اكنون همگى در اختيار من هستيد و شما را همين جا با گرسنگى و ناتوانى خواهم كشت .
يوبيانوس تصميم گرفت به مناسبت دوستى كه ميان او و شاپور بود نزد شاپور برود و هر چند سرداران و بزرگان روم اين نظر را نپذيرفتند او اعتنا نكرد و پيش شاپور آمد و شاپور از خبر دادن او در آن شب قدردانى كرد و حرمت او را بداشت .
يوبيانوس شهر نصيبين [ 77 ] و حومه آنرا براى جبران خسارت خرابىهاى روميان از كشور شاپور در اختيار او گذاشت و در اين مورد عهدنامه اى نوشته شد .
چون اين خبر به مردم نصيبين رسيد بواسطه علاقه اى كه به آيين مسيحى داشتند و ناخوش داشتن حكومت ايرانيان بر خود از آن شهر كوچ كردند ، شاپور دوازده هزار خانواده را از اصطخر بان منتقل ساخت و آنان را در آن شهر مسكن داد كه فرزندان و نسل ايشان تا كنون در آن شهرند و روميان هم به سرزمين خود برگشتند .
چون شاپور هفتاد و دو ساله شد مرگش فرارسيد و پادشاهى را پس از خود

77 - نصيبين : از شهرهاى بزرگ جزيره ( بين النهرين ) و مركز سرزمينهاى قبيله ربيعه است ، از دير باز مدرسه سريانى آن معروف بوده است ، براى اطلاع بيشتر ، ر . ك ، ترجمه تقويم البلدان ، ص 317 ، بنياد فرهنگ ( م ) .