عبيد الله بن موهب را پيش تو فرستادم كه ترا وادار به حمله كند و مهلت دادن به آنان را رها كنى و السلام » .
چون عبيد الله بن موهب نامه حجاج را براى مهلب آورد در پاسخ آن چنين نوشت :
« اما بعد ، از جانب تو دو مرد پيش من آمدند كه من براى راست گفتن پاداشى بايشان نپرداختم ، و با وجود آشكار بودن موضوع نيازى به تقدير احساس نكردم و در آنچه درباره من و دشمن به تو خبر داده‌اند دروغ نگفته‌اند و جنگ را كسى مىبرد كه با حوصله و درنگ باشد و در آن چاره از مهلتى نيست كه غالب استراحتى كند و مغلوب چاره يى بينديشد ، اما اينكه من ايشان را فراموش كرده باشم يا آنان مرا از ياد برده باشند هرگز چنين نيست ، اين قوم مختار و آزادند اگر اميدى به پيروزى پيدا كنند مىايستند و هر گاه نااميد مىشوند مىگريزند آنچه بر عهده من است اين است كه چون مىايستند با ايشان جنگ كنم و چون مىگريزند ايشان را تعقيب كنم اگر در اين كار مهلت مىدهم براى اين است كه از راى آنان آگاه شوم و حال آنكه اگر شتاب كنم ايشان از تصميم من آگاه مىشوند ، اكنون اگر مرا با راى و تدبير خودم واگذارى درد درمان و اين شاخ شكسته مىشود و اگر مرا به شتاب وادارى در حالى كه نمىخواهم از تو اطاعت كنم سر مخالفت هم ندارم و در آن صورت اختيار من و مسئوليت بر عهده تو خواهد بود و من از خشم اميران و خشونت پيشوايان به خدا پناه مىبرم و السلام » .
چون حجاج اين نامه را خواند براى او چنين نوشت « من راى و تدبير را به خودت واگذاشتم هر گونه مىخواهى تدبير و عمل كن » .
چون اين نامه حجاج به مهلب رسيد براى جنگ با خوارج آماده شد و براى تعقيب ايشان به قومس رفت ، خوارج از پيش او گريختند و به جيرفت رفتند و آنجا در شهرى متحصن شدند ، مهلب به تعقيب آنان رفت و آن شهر را چندان در محاصره گرفت كه خوارج ناچار اسبهاى خود را كشتند و خوردند .
مهلب به پسر خود يزيد فرمان داد كه چند روز ديگر آنان را در محاصره داشته باشد و سپس راه را براى آنان بگشايد و چون بيرون آيند و به صحرا برسند آنان را تعقيب كند ، مهلب از آنجا كوچ كرد و در پنج فرسنگى اردو زد ، يزيد هم