يا از باب دلالت ايماء و اشاره باشد در هر حال اگر گفته شود «حرمت الخمر لانه مسكر يا لاسكاره» منصوص العله خواهد بود (از قوانين ج 2 ص 81).

قِيافَت‌

- (اصطلاح فلسفى) استناد بعلامات و امارات ظاهرى است.

قِيام‌

- (اصطلاح عرفانى و فقهى) قيام در لغت بمعنى انتصاب است و مراد عبادت و احكام شريعت و طريقت است، قيام بالله نقطه پرگار طريقت است و مدار اسرار حقيقت. هر كه از تدبير خود برخاست و كار خود با حق جل جلاله گذاشت، ثمره حيوة طيبه برداشت نور آفتاب نور صورت است و نور دل ايشان نور سريرت است، لاجرم شعاع آفتاب صورت بايشان رسيد از برق شعاع نور سرايشان دامن درچيد.

(عده ج 8 ص 153).

قِيام بِاللّه‌

- (اصطلاح عرفانى) مراد استقامت است در حال بعد از فنا و عبور بر مجموع منازل و سير از الله در الله و بيرون آمدن از رسوم به كليت.

قِيامِ للّه‌

- (اصطلاح عرفانى) قيام لله بيداريست از خواب غفلت و برخواستن از سنة عبرت در حال سير الى الله (اصطلاحات شاه نعمت الله ص 58)

قِيامَتِ صُغْرى‌

- (اصطلاح عرفانى) قيامت صغرى عبارت از موت ارادى است (شرح قيصرى ص 40).

عطار گويد:

در روز بازار قيامت و در بندرگاه قيامت بندگان را بپا دارند و عرصه قيامت را از نيكوان بيارايند تا كه را متحقق يابند به رحمتش راه دهند.

قيام متصل بركوع‌

- (اصطلاح فقهى) بعد از ركوع بايد، ايستاد و بعد به سجده رفت آن را قيام متصل بركوع گويند.

قيامت‌

- (اصطلاح كلامى) مراد از قيامت روزى است كه بندگان خدا بعد از مرگ در آن روز بپا خاسته و بكيفر و پاداش اعمال خود برسند. در مسأله چگونگى قيامت و حشر، عقايد و انظار مختلف هم از نظر متكلمان و متشرعان و هم از نظر فلاسفه اظهار شده است كه در محل خود (حشر و معاد جسمانى) بيان شده است.

اهل معقول گويند: قيامت بر دو قسم است يكى قيامت صغرى كه فرمودند «من مات فقد قامت قيامته» و ديگر قيامت كبرى كه وقت آن نامعلوم است كه «علمه عند الله» در رسائل اخوان است كه قيامت مشتق از قيام است «فاذا فارقت النفس قامت قيامته» (از اخوان ج 2 ص 42- 43).

صدر الدين گويد: شكى نيست كه قيامتى هست و بارتفاع حجب و زوال‌