(از چهار مقاله ص 23)

شَعراىِ شامى‌

- (اصطلاح نجومى) از ستارگان دبران بود.

شَعراىِ يَمانى‌

- (اصطلاح نجومى) ستاره بزرگ و روشنى بود بر دهان كلب الجبار كه بسوى يمن سير كند و آن را عبور نيز خوانند زيرا گذرنده است و گفته‌اند كه شعراى يمانى و شامى خواهران سهيل‌اند

شُعُور

- (اصطلاح فلسفى) شعور عبارت از ادراك بدون استثبات است و اول مرتبت حصول علم بقوت عاقله است و چنان مينمايد كه شعور ادراك متزلزل است و از اين جهت در حق خدا اطلاق نشده است.

(از اسفار ج 1 ص 323- از مباحث مشرقيه ص 368)

شُعُورِ بَسيط

- (اصطلاح فلسفى) رجوع بادراك بسيط شود.

الشُّعَيبيَّة

- (اصطلاح كلامى) اصحاب شعيب محمد را گويند كه از جمله عجارده است و عقيده داشت كه خالق اعمال عباد خدا است و چيزى در عالم وجود نمى‌يابد مگر به مشيت او ..

(از ملل و نحل شهرستانى ص 60)

شَعيره‌

- شش خردل است (از كشاف ص 822).

شِغَار

- (اصطلاح فقهى) رجوع به نكاح شغار شود.

شَغَاف‌

- (اصطلاح عرفانى) شغاف و شغف در لغت شدت محبت و ولع است و شغاف را پنج درجت است، اول امتثال امر محبوب، دوم محافظت باطن از غير محبوب، سوم معادات با دشمنان دوست، چهارم محبت محبان، پنجم اخفاى احوال كه ميان عاشق و معشوق رود.

(كشاف ص 65).

حلاج گويد:

(طبقات ص 309).

شَفَاء

- (اصطلاح عرفانى) رفع سقم دل‌ها باشد بواسطه تحقق بانوار ملكوتى و شفاء در آن بر سه وجه است: شفاى عام است و شفاى خاص و شفاى خاص الخاص.

شفاى عام آنست كه گفت: «فِيهِ شِفاءٌ لِلنَّاسِ» و شفاى خاص آنست كه گفت:

«ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ» و «شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ» و شفاء خاص الخاص كه گفت‌ «وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ» شفاى عام، نعت اوست.

شفاى خاص الخاص، خود اوست.

(عده ج 4 ص 313).

شَفع‌

- (اصطلاح عرفانى) عالم خلق را گويند و آن مرتبه دوم است (اصطلاحات فخر الدين)

شَفاعَت‌

- (اصطلاح كلامى) وساطت باشد و سؤال ترك ضرر باشد از غير بر سبيل تضرع و آن در اسلام ويژه حضرت رسول است (از كشاف ج 1 ص 838)