در لسان العرب مى‌نويسد: «العوذة و المعاذة و التّعويذ الرّقية يرقى بها الانسان من فزع او جنون لانّه يعاذ بها ... و امّا التّعاويذ الّتى تكتب و تعلّق على الانسان من العين فقد نهى عن تعليقها و هى تسمّي المعاذات ايضا يعوّذ بها من علّقت عليه من العين و الفزع و الجنون و هى العوذ واحدتها عوذة».

صاحب منتهى الارب ميگويد: «تعويذ آنچه از عزايم و آيات قرآنى و جز آن نوشته جهت حصول مقصد و دفع بلاها با خود دارند».

صاحب المنجد پس از شرحى كه در تفسير كلمات عوذه و تعويذ نوشته‌ [1] براى تصوير معنى يكى از اشكال گلو بند نظر قربانى اطفال را نقش كرده است.

كلمه تعويذ و مرادفات آن در فارسى‌

از كلمات عربى مرادف عوذه در فارسى بيشتر لفظ تعويذ بمعنى اسم مصدرى مرادف عوذه معمول و متداول شده و موارد استعمالش در گفتار

[1] - «العوذه و التّعويذ اسماء بمعنى الرّقية و هى الّتى تكتب و تعلّق على الانسان لتقيه فى زعمهم من الجنون و العين» توضيحا بايد دانست كه لفظ (عين) از جمله كلماتى است كه در عربى معانى بسيار براى آن گفته‌اند هر چند اكثر آن معانى بر سبيل اشتراك معنوى بيك معنى باز ميگردد.- و يكى از آن معانى بصورت اسم مصدر، آسيب چشم زخم- و باستعمال مصدرى. چشم زدن و چشم كردن است كه فاعل آن يعنى چشم زننده را عاين، و چشم خورده را معين و معيون ميگويند.

و در فارسى فصيح ادبى افعال مركّب لازم و متعدّى چشم زدن و چشم خوردن و چشم رسيدن بكار رفته و در محاورات چشم كردن و نظر زدن و چشم شور خوردن نيز معمولست.