آنان كه از تمدّن اروپائى مخصوصا قسمت علوم بهره دارند ميدانند كه نام اين دانشمند تا چه اندازه در مغرب زمين بعلوّ قدر مشهور ميباشد و هر كس كه مختصر اطّلاعى از علوم طبّى و طبيعى و فلسفه و حكمت و منطق و امثال آن دارد پى بمقام شامخ اين استاد برده است.

همه ميدانيم كه مقام استاد بالاتر از آن است كه در اطراف آن صحبت شود چرا كه:

اولا راجع بمقام چنين استادى را حق آنست كه استادان فنّ سخنى بگويند و بنده ناچيز با بضاعت مزجات را بدين امر چه كار- امّا چه بايد كرد دل بدريا زدم و در اين راه قدم گذاردم.

ثانيا براى روشن شدن مقام شيخ بايد كتب و رسالات زياد نوشت تا حق وى ادا گردد.

امّا براى ما ايرانيان و مخصوصا اطبّاء ايران شناختن مقام وى در طبّ امرى است كه علم بدان از نظر تعين و تشخّص ملّى بسيار ضرورى ميباشد و مخصوصا آنكه گاهگاهى زمزمه‌هائى درباره مليّت اين استاد بزرگ در عالم برخاسته ميشود كه از فلان سرزمين و يا فلان كشور است.

اينك بمناسبت آنكه انجمن آثار ملّى در نظر دارد جشن هزاره استاد را در سال 1330 هجرى شمسى (1951 ميلادى) بر پا نمايد قبل از آنكه چند كلمه در باب مقام نابغه بزرگ ايرانى صحبت نمايم بذكر يك دو نكته مبادرت ميورزيم:

بو على سينا طبيب و حكيم بزرگ ايرانى و افتخار كشور ماست و با هزاران چسب و وصله هيچ كس نخواهد توانست وى را بخود بچسباند و وصل نمايد و همان طور كه بعضى اوقات راجع به رازى مطالبى از طرف بعضى ملل در باب ملّيتش بيان ميشود درباره بو على سينا هم اين زمزمه‌