خروج عصب از دو جانب جلوى مهره) به سبب مشاركت با مهره اول باعث پيدا شدن بهانه مهره اول در ايجاد تباهى در صورت خروج عصب از دو سوراخ جانبى (جلوى آن) مى‌گرديد. [1]

بنا بر اين لازم است سوراخ عصب در مهره دوم بر دو پهلوى زايده خارى و به‌

موازات دو سوراخ خروجى عصب از مهره اول باشد، و بدنه مهره اول اين مشاركت‌ [2] را تحمل مى‌نمايد.

زايده دندانه‌اى كه از مهره دوم روييده توسط رباطى محكم به مهره اول بسته‌

شده است.

(از ديگر ويژگى‌هاى مهره‌هاى گردن) مفصل بين سر و مهره اول و نيز مفصل بين سر و مهره اول با مهره دوم از روان‌ترين مفاصل ستون مهره‌ها مى‌باشد به دليل نياز مبرم به حركت‌هايى كه توسط آن دو (يعنى سر و مهره اول با مهره دوم) سر مى‌زند و اين كه اين حركت‌ها بسيار رسا و آشكار مى‌باشد.

با حركت سر همراه مفصل يكى از دو مهره، مهره ديگر نيز همگام با مفصل ديگر به منزلة يك چيز مى‌گردد، تا آنجا كه با حركت سر به جلو و عقب، سر با مهره اول به منزلة يك استخوان مى‌گردد و با حركت بدون اعوجاج سر به سمت چپ و راست مهره اول با مهره دوم به منزلة يك استخوان مى‌گردند.

اين بود مطالبى كه درباره مهره‌هاى گردن و ويژگى‌هاى آن به ذهن ما خطور نمود.

فصل نهم: تشريح مهره‌هاى سينه‌

مهره‌هاى سينه‌اى به مهره‌هايى اطلاق مى‌گردد كه دنده‌ها به آنها جوش خورده و اندام تنفسى را در بر گرفته است. مهره‌هاى سينه‌اى دوازده عدد مى‌باشد كه يازده مهره آن داراى زوايد خارى و بال (زوايد عرضى) بوده و يك مهره فاقد دو بال مى‌باشد.

[1] منظور از بهانه همان علتى است كه براى عدم خروج عصب از دو جانب جلوى مهره اول ذكر شد، و آن نازكى ديواره قدامى آن به واسطه عبور زايده دندانه‌اى از آن بود.

[2] كه در پايين و به موازات خود محل خروج زوج عصب مهره دوم قرار داشته باشد.