زايده‌هاى مفصلى نيز در چنين وضعيتى (وجود رباطهاى محيطى) قرار دارند (كه علاوه بر ايجاد نرمى و روانى)، يكى بر ديگرى توسط عقب و رباطهايى كه از همه سوى كشيده شده بسيار محكم بسته شده‌اند، جز اين كه از جانب قدامى پيوند عقب (رباط رسانى) محكم‌تر و از جانب پشت نرم و روان‌تر مى‌باشد، زيرا احتياج به خم و تا شدن به سوى جلو از خميدن و وارو شدن به جانب پشت بيشتر است.

چون رباطهاى كشيده به جانب پشت، نرم و روانند، فضايى هر چند كوچك بناچار در پشت به وجود مى‌آيد كه توسط رطوبت‌هاى چسبنده پر مى‌گردد [1] در نتيجه ستون مهره‌ها به لحاظ استحكام ايجاد شده توسط عقب و رباطهاى (قدامى) براى آرامش و سكون چونان استخوانى يك دست آفريده شده و به لحاظ روانى (توسط رباطهاى خلفى) براى ايجاد تحرّك گويا از استخوان‌هاى متعدد آفريده شده است.

فصل هشتم: فايده گردن و تشريح استخوان‌هاى آن‌

گردن براى عبور ناى از آن آفريده شده و فايده‌هاى آفرينش ناى را در جاى خود ياد خواهيم كرد. [2]

از آنجا كه مهره‌هاى گردنى- و بطور كلى مهره‌هاى بخش فوقانى ستون فقرات- بر مهره‌هاى تحتانى آن سوار مى‌باشند، لازم است كه كوچك‌تر باشند، زيرا هرگاه افعال بر اساس حكمت و نظام عقلانى صادر گردد، بار بايد از ناقل خود سبك‌تر باشد.

از آنجا كه رشته نخاعى كه از مغز سرچشمه مى‌گيرد، بايد در آغاز چون رودخانه‌اى، بزرگ و ستبر باشد، زيرا پراكندگى رشته‌هاى عصبى اختصاص يافته به بخش‌هاى فوقانى بدن نسبت به بخش‌هاى تحتانى آن بيشتر است (زيرا اعضاى بخش فوقانى به مراتب‌

[1] اين رطوبت لزج ضمن پر كردن فضاى خالى و چسبيدن مهره‌ها با يكديگر مانعى براى روانى پشت ايجاد نمى‌كند.

[2] در كتاب سوم زيرا ناى از اعضاى مركب بدن محسوب مى‌شود، و خلاصه فايده ناى جذب هوا به سوى ريه و ايجاد صدا مى‌باشد؛ لذا گفته شده آن كه گردن ندارد، ريه و نيز صدا ندارد مانند: ماهى.