- بهمان‌ [1] حجت كه گفتيم.

و امّا جزوى سالب، واجب نيايد- كه او را عكس بود؛ زيرا كه توانى گفتن‌ [2]- كه: نه هر حيوانى مردمست، و نتوانى گفتن- كه: نه هر مردمى حيوانست.

در شناختن قياس‌

بهر نادانسته راهيست كه بوى دانسته شود.

امّا اندر رسيدن را و تصوّر كردن را، راه- حدست- و رسم، و [3] اين هر دو را ياد كرديم.

و امّا گرويدن را [4] و تصديق كردن را- راه، حجت است، و حجّت سه گونه است: قياس، و استقرا، و مثال. امّا دليل بردن از شاهد بغايب‌ [5] هم از جمله مثال است. و معتمد ازين هر سه قياس است، از جمله قياسها [6] قياس برهانى. و [7] تا ندانيم كه قياس بجمله چه بود [8] نتوانيم دانستن- كه قياس برهانى چه بود.

[1] - بهم- آ.

[2] - توان الخ- آ،- توان گفت- ن.

[3] - بى: و- م- ك،- حد و رسم است- كب،- راه رسيدن و تصوّر كردن حدست الخ- ن.

[4] - بى: را- ط،- اما راه تصديق كردن و گرويدن- ن.

[5] - و اما دليل بودن از شاهدى الخ- م- ك،- و اما دليل راه بردن از شاهد بغايب است و آن- ن.

[6] - بى: قياسها- ه،- و از جمله قياسها- ق.

[7] - بى: و- د.

[8] - بود اندر وى سخنانى- د.