اگر كسى پرسد [1] كه دى- و پار- و پارينه نامست، يا كلمه؟

جواب: آن بود- كه نامست.

پس اگر گويد: كه‌ [2] اين هر سه دليل است بر زمان، و [3] بايد كه كلمه بود.

گوئيم كه نه هر چه دليل بود بر زمان، كلمه بود؛ كه نخست بايد- كه دليل بود بر معنى، و [4] آنگاه دليل بود بر زمان آن معنى. چنان كه گوئى بزد، دليل كنى‌ [5] بر زدن- و آنگاه بر زمان‌ [6] آن زدن. و [7] گفتار ما كه دى نفس معنيش زمانست‌ [8]، نه چنانست- كه دليل بود- بر معنى، و [9] آنگاه دليل بود بر زمانش.

اين مقدار كه گفته آمد [10] اندر لفظهاى مفرد پسنديده‌ [11] بود. اكنون اندر لفظهاى مركّب سخن بايد گفتن‌ [12].

[1] - اگر پرسند- كب.

[2] - بى: كه- ه- ط،- گويند كه- ق.

[3] - بى: و- كب.

[4] - بى: و- ه،- اولا و- ن.

[5] - دليل بود- كب- د،- سخن تو سخت دليل باشد- ن.

[6] - بى: «آن معنى» تا «بر زمان»- آ.

[7] - بر زمان زدن هر چند- زمان مقدمست بر زدن باين معنى كه زدن حاصل نشود بى‌زمان و مكان و- ن.

[8] - نسخه: «م»- و «ك»- علاوه دارد: «و گفتار ما پارينه- نفس معنيش زمانيست».

[9] - بى: و- ط.

[10] - اند- ل.

[11] - مفسر و الخ- آ،- مفسر الخ- ط،- مفرد بسنده- ه- ظ،- مفرد پسنده- كب مفرد كافى است- ن.

[12] - بايد گفت- ه- ط- آ، ن.