و [1] اگر باز دارنده نبود از طبع- يا از خوى، شايد كه بخندد؛ و بيشتر ازين دو وصف‌ [2] بايد- كه ببود [3] نخست، تا مردم ببود. پس‌ [4] چون اين جان‌ [5] با تن جفت شود، و مردم مردم شود [6]، آنگاه خندناكى و شگفت‌دارى آيد. پس سپسين‌ [7] وصف آنگاه همى‌آيد- كه مردم مردم شود» و ازين قبل را توانى گفتن كه نخست بايد كه مردم را [8] جان مردمى بود- تا مردم شود، و تا خندان باشد [9] بطبع. و نتوانى گفتن كه نخست بايد كه خندان باشد [10] بطبع- تا او را جان مردمى باشد، و مردم شود. پس وصف پيشين ذاتى است بحقيقت. و وصف دوّم هر چند كه هرگز [11] از مردم برنخيزد ذاتى نيست، كه عرضى‌ [12] است.

و اما آن كه گوئى زيد نشسته است- يا خفته است، يا پيرست- يا جوانست، شكّ نيست- كه عرضى است؛ هر چند كه‌ [13]: يكى زودتر برگردد، و يكى ديرتر [14] بماند.

[1] - بى: و- ه- ط.

[2] - بى: از- ط،- ازين دو صفت- ل- د.

[3] - كه جان ببود- خ- م- د،- كه بود- ه- ط.

[4] - بى: پس- ل.

[5] - حال- ل- كب.

[6] - بى: مردم مردم شود- ك- م.

[7] - پسين- ط- ه- آ،- سپس اين- د- س.

[8] - بى: را- ه- ط.

[9] - شود- ه- ط.

[10] - شود- ه- ط.

[11] - بى: هرگز- ه- ط- كب- خ ل،- كه گز- ل.

[12] - عرض- آ.

[13] - بى: كه- ه- ط.

[14] - ديگر بر- آ.