هر كس‌ [1] كه اندر [2] طبع وى قياسى‌ [3] پيدا شود، داند كه‌ [4] چه بود، يا بزبان بتواند [5] گفتن و ليكن بخرد خويش بدرست‌ [6] بداند آن را كه نتيجه‌ [7] بود.

وهميات‌

اين‌ [8] مقدّماتى بوند باطل. و ليكن سخت قوى اندر نفس.

چنان كه نفس اندر وى باوّل كار شكّ نتواند [9] كردن، و سبب آن وهم بود، نه عقل، و بدان جاى گاه بود كه او را [10] دو حال افتاده بود.

يكى كه خود را [11] اندرو حكم نبود- تا آنگاه‌ [12] كه بحجّت بداند پس خرد از وى‌ [13] خاموش بود [14].

[1] - كسى- آ.

[2] - در- ن.

[3] - قياس- د- ه- س.

[4] - شود اندكى آ.

[5] - تا بزبان الخ- ه،- تا بزبان نتواند- د، س- ع.

[6] - بدر است- آ.

[7] - نتيجه چه الخ- د- كب- خ ل،- يا بر زبان بتواند گفت اگر چه تعقل آنچه نتيجه آن قياس است بيقين بداند- ن.

[8] - و هيآت الخ- م- ك وهميات آن- كب.

[9] - بى: نتواند- د،- نكند و نتواند- كب.

[10] - ورا- آ.

[11] - بى: كه- ه،- يكى كه خرد- ق- آ،- و يكى خود- د.

[12] - تا آنگاهى- ق- د آ،- يا آن كاهى- د.

[13] - اندر وى- م- ك.

[14] - باشد- كب.