نبودست- كه بودن وى پيش از بدن‌ [1] معطّل بود [2]، پس آنگاه موجود شود از سببهاء [3] وجود- كه آلت وى موجود شود، و چون موجود شد [4] و جوهر بود بماند بماندن اصل‌ [5] وجود وى، و چون آلت وى تباه شود- و وى‌ [6] نه بآن آلت ايستد، و نه اندر آن‌ [7] آلت است، وى تباه نشود. آرى قوّتهاى آلتيش‌ [8] چون: حسّ- و تخيل- و شهوت- و غضب، و هر چه بدين ماند [9] از وى جدا شود، و تباه شوند بتباهى‌ [10] آلت.

سخن اندر عقل فعال‌ [11]

چون معقولات اندر نفس بقوّتست، و بفعل همى‌آيد [12]؛ بايد كه:

چيزى بود عقلى- كه وى ايشان را از قوت بفعل آرد [13]. و شك نيست كه‌

[1] پيش از نفس- آ- ه.

[2] بودى- ه.

[3] سپسهاى- د.

[4] بى: و چون موجود شد- ل.

[5] نماند الخ- د،- بماند بماند- ن،- بماند بماندن اين اصل- م- ك- كب- آ- ه.

[6] شود وى- كب،- شود دوى- د،- شود دوئى- آ- ه،

[7] و اندر آن- آ- ه.

[8] آلتش- د.

[9] و هر چه از وى بديد- آ- ه.

[10] تباه شود متناهى- د،- تباه شوند تباهى- آ- ه.

[11] عقل فعل- ط،- عقل فعل فعال- ق،- بى: «سخن» تا «فعال» آ.

[12] بى: آيد- ق،- بفعل آيد- كب.

[13] آورد- ه- كب.