كه ببايد [1] كردن بايستد، يا چون سخت شاد شود- آنگاه نيز [2] كار نكند، و باشد كه نخست آن آلت بكار آيد- تا فعل خويش سپس تواند [3] كردن، مثلا كسى كه بجاى او را كارى بود،- شايد بودن كه نخست بايد كه ستورى او را بآنجا رساند، تا آنگاه فعل خويش كند، و ليكن چون چيزى بوقت معطّل شدن آلت- و نقصان آلت، فعل نيك بكند [4]، نشان آن بود كه ورا [5] آن آلت بكار نيست‌ [6]؛ پس اگر نقصان آلت و را از فعل باز دارد- باشد كه از قبل آن عذر بود كه گفته آمد [7].

برهان بر آن كه پذيراء معقولات جسم نيست‌

اين كه گفته آمد نشانى بود بر آن كه فعل نفس اندر ادراك معقولات فعلى‌ [8] خاصّ است، و آلتش بكار نيست، و او خود بخودى خويش ايستاده است، و اينجا راههاست بر آن كه پذيراى معقولات جوهرى بود- كه بخود ايستاده بود؛ و نشايد كه صورت معقولات اندر جسمى بود- يا اندر قوّتى‌

[1] نبايد- د.

[2] شوند آنگاه نيز بايستد- د،- شود آنگاه نيز بايستد و- كب.

[3] توان- كب.

[4] نيك بود- م- ك،- نيك نكند- كب- ل.

[5] او را- ك- كب.

[6] بود- كب.

[7] گفته آمد و اللّه اعلم- م- ك.

[8] فعل- د- ل.